Ξόδεμα

Είναι ατέλειωτες οι νύχτες στις ψυχές μας.

...

Είναι επικίνδυνα στον κόσμο αυτό σου λέω. 

Είναι επικίνδυνα, φωνάζω...Μα εσύ δε μ'ακούς...

Πόσες φορές πρέπει να στο πω; Πόσες φορές ακόμα για να το καταλάβεις;

Μας έχουν στήσει στον τοίχο και απλά περιμένουμε.

Μας σημαδεύουν μα δεν πυροβολούν.

Παίζουν μαζί μας...

Παίζουν μαζί μας μαζοχιστικά.

Να! Τώρα! Από λεπτό σε λεπτό θα έρθουν πάλι!

Ώρα να φύγουμε, σου λέω. Πάμε.

Μα μην αργείς απόψε. Μην αργείς!

Το φεγγάρι πάλι κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα.

Το βλέπεις;

Ακούς τον ήχο;

Ακούς τα βήματα τους;

Έρχονται σου λέω, έρχονται! Πάμε να φύγουμε, πάμε γρήγορα!

Τι; Κι αν πάλι δεν πυροβολήσουν;

Εγώ σου λέω ότι μπορεί. Ναι, αυτή τη φορά θα το κάνουν!

Πέρασε η ώρα. Τα βήματα τους απομακρύνονται. Είχες δίκιο τελικά. Δεν το έκαναν ούτε σήμερα.

Πάλι δείλιασαν...

Μα ναι, ολοφάνερα! Είναι δειλοί!

Βέβαια και συμφωνούμε.

Ο φόβος μου; Μα για ποιο φόβο μου μιλάς; Ποιος φόβος αλήθεια;

Τι είναι αυτά που λες τώρα;

Μόνο που να!

Ανησυχώ λιγάκι...

Όμως όχι, όχι! Δε φοβάμαι...Απλά ανησυχώ...

Γιατί; 

Μα το ρωτάς;

Κι αν το φεγγάρι ξαναφανεί; 

Αν ξεγελάσει για λίγο τα σύννεφα και εμφανιστεί εμπρός μας;

Όμως τώρα σου λέω πως δεν πειράζει.

Τώρα ναι, στ' αλήθεια δεν πειράζει.

Κι ας είναι ατέλειωτες οι νύχτες στις ψυχές μας.

Θα το ζήσουμε κι αυτό.