Παράξενα τ' αλλότρια

Σκέψεις μπερδεμένες ορίζουν το μυαλό σου
δεν ξέρεις πια τι θες, ψάχνεις τον εαυτό σου
ποτέ δεν παραδέχεσαι όσα στα μάτια βλέπεις
κι ανείπωτα αισθήματα μες την ψυχή σου τρέφεις

Φοβάσαι να παραδεχθείς το χάος του μυαλού σου
κρυμμένα βρισκοντ' όλα στο βάθος του εαυτού σου
κι αν όσα θέλεις ξαφνικά σου μοιάζουν πως σε πνίγουν
όνειρα αληθινά τον εαυτό σου κρύβουν

Ό,τι αλήθεια θέλησες πρέπει να φωνάξεις
μέσα στα μάτια σου βαθιά τα θέλω σου να ψάξεις
κι όσα ονειρεύεσαι και παύουν να υπάρχουν
ζωής θελήματα γνωστά μέσα σου ανάβουν

Τώρα δεν ξέρεις, δε ρωτάς, τι θέλει η ζωή σου
ποιο είναι το παράλογο που καίει την ψυχή σου
σκέψεις χαμένες και κρυφές ψάχνεις να τις  ορίσεις
κι αισθήματα που αποζητάς για να καλοσωρίσεις

Μα ειν' το χάος των ματιών συμμέτοχο στη θλίψη
κι είναι και ένα παιδί που τόσο σου 'χει λείψει
είσαι εσύ και μέσα σου ορίζεται ο πόθος
κρυμμένα συναισθήματα τ' ονείρου σου ο τόπος

Μα θα 'ρθει η μέρα η σιωπηλή που όλα θα τ΄ αλλάξεις
όταν και θα παραδεχθείς όσα δε φωνάζεις
μες της ψυχής το άπειρο χαμένα συναισθήματα
έρχονται τώρα εδώ μπροστά και γίνονται ποιήματα

Ποιήματα όπως αυτό, κρυφά μετανοιωμένα
και δύο δάκρυα ορφανά στα χείλη ειν΄ σβησμένα
το φίλησα το δάκρυ σου, το χάος των ματιών σου
τις αυλακιές που χάραξε στο πλάι των χειλιών σου

Κι όταν όλα πέρασαν και έσβησε η μέρα
μες του καιρού τα πείσματα γυρίσαμε 'κει πέρα
με δυο ματιές ειπώθηκαν τα μισοσβησμένα
και ποιον στ' αλήθεια έψαχνα;
Εσένα ή εμένα;