Βροχής σταγόνες

Κοίτα πάλι πως μας αλλοιώνουν.
Πως κρεμάνε τα κομμάτια μας στα μανταλάκια της μπουγάδας τους.
Μας πνίγουν και μας εξοντώνουν με χίλιους δύο τρόπους καθημερινά.
Άδεια μπουκάλια είμαστε που μας οδηγούν στην ανακύκλωση της μίζερης καθημερινότητας τους.
Μα κάπου εκεί, μέσα στο φως και κάτω από το σκοτάδι, εμφανίζονται ξαφνικά διάσπαρτα αστέρια.
Τότε είναι που πια μας φοβούνται.
Και αρχίζουν να μας εξοντώνουν αφήνοντας μας να αναπνέουμε τον αέρα της σαπίλας τους.
Ο κόσμος τους βρίσκεται σε σήψη.
Και εμείς, νεκραναστημένοι Λάζαροι, βρισκόμαστε ξανά και ξανά εμπρός τους.
Δε θα τους περάσει γι ακόμη μια φορά.
Όχι τώρα, όχι ποτέ.
Πάντα θα είμαστε εδώ, σταγόνες της βροχής που αφήνουν πίσω τους τα σύννεφα πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους γι' άλλους κόσμους.
Και πάντα θα συνεχίζουμε να ποτίζουμε το βρωμισμένο χώμα τους, ξεπλένοντας το από τα έργα τους.
Μέχρι από σταγόνες, να γίνουμε σπίθες που θα ανάψουν τη φωτιά που θα κάψει τ' απομεινάρια τους.
Στο ρου της ιστορίας, λίγα μονάχα λεπτά έχουν απομείνει.
Λίγα μα κυλούν αργά.
Κι όμως ο καιρός περνάει,
κι όμως ο χρόνος τους τελειώνει.