Κυκλοφορούσες για καιρό με σκυφτό κεφάλι, μπλεγμένος σε νοήματα και καταστάσεις που κατ' ουσίαν δε σ'αφορούσαν. Ανέχτηκες την προσβολή για χρόνια και χρόνια και τη γλώσσα σου κατάπινες δίχως ν' απαντάς. Πόσο ακόμα; Αναρωτήθηκες φορές πολλές. Μα πάντα απάνταγες στον εαυτό σου ψέμματα ότι θα είναι για λίγο. Ήξερες την αλήθεια μα δε την ομολογούσες. Δεν ήταν δειλία, ήταν ανοχή. Ώσπου αποφάσισες πως αρκετά άντεξες. Ώσπου είδες το φως στην άκρη του δρόμου σου. Και πήρες την απόφαση. Και έκανες το βήμα. Και η γλώσσα δεν κρύφτηκε πια. Και το μυαλό σου άρχισε ν' απαντά. Και αποφάσισες πως τέρμα πια η προσβολή του εαυτού σου που ξεκινά από εσένα τον ίδιο. Και τα βουνά που συναντούσες στο διάβα σου γινήκαν τώρα πια άμμος. Γιατί επιτέλους γνώρισες. Γιατί επιτέλους έμαθες την καθαρή αλήθεια. Πως δεν υπάρχει εμπόδιο στο δρόμο του ανθρώπου, παρά μόνο η θέληση του. Και πλέον οι προσβολές δε σε αγγίζουν, οι φθονερές οι γλώσσες δε σ'ακουμπάνε πια. Γιατί η πίστη σου σε 'σένα είναι πια η δύναμη σου. Η πίστη σου σε 'σένα ορίζει τη ζωή σου.
Χρυσόστομε,φίλε μου σου έχω σχολιάσει στη"φθορά του χρόνου"γιατί είχα αρκετά να σου πω για τις εξαιρετικές αναρτήσεις σου με το σπουδαίο είδος γραφής που έχεις σαν συγγραφέας..θα χαρώ να μου απαντήσεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήEμείς ορίζουμε την ζωή μας Χρυσόστομε κι όχι οι άλλοι !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα κι όταν παραπονιόμαστε, κάτι που όλοι το κάνουμε όταν νοιώθουμε αδικημένοι, αν το σκεφτούμαι εις βάθος θα δεις πως και αυτό επιλογή μας ήταν ... εμείς αφεθήκαμε να μας κάνουν ότι θέλουν, να μας παρασύρουν σε δρόμους που δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε και μας πλήγωναν...
Ελπίζω να έχεις αρπάξει την ζωή σου και να πιστώνεις πια τα λάθη σε σένα... πίστεψέ με είναι πολύ πιο λυτρωτικό αυτό από το να περιμένεις να σε καταλάβουν οι άλλοι... όποιοι κι αν είναι αυτοί!
Την Καλημέρα μου και καλό σου Σαββατοκύριακο :-)