"Την ειμαρμένην ουδ’ άν εκφύγοι"
-Σωκράτης-
Απίθωσα την καρδιά μου στην ξεραμένη γη. Της μίλησα γλυκά και στοργικά για τα μελλούμενα. Δεν είχε σταματήσει να χτυπά. Φτερούγες αγγέλων δρόσιζαν την υπόσταση της. Της είπα τι θα δει και τι θα ζήσει. Όχι πως το 'ξερα. Μήτε το πρώτο γράμμα απ' ότι ήταν γραφτό να γίνει δεν μάντευα. Μα της μίλησα για θάλασσες και ουρανούς. Της μίλησα γι' αγάπη. Της μίλησα για θάνατο. Της μίλησα για όσα μάντευα και για όσα ενστικτωδώς οι άνθρωποι γνωρίζουν. Γιατί ήταν άδεια από γνώση. Και εγώ τη λύτρωσα. Ποιος ξέρει τι της είπαν άλλοι και έκλαψε. Την αλήθεια της εγώ της την γνώρισα. Ώσπου ξάφνου, άνθισε ένα λουλούδι. Και η καρδιά μου σηκώθηκε και περπάτησε. Και γέμισε γραμμές ζωής και χρόνια, με τις στάλες απ' το αίμα της. Και μεγάλωσε και αντρώθηκε. Μα τώρα που πάει; Γιατί θέλει να ξεφύγει απ' το πεπρωμένο; Μάταιος ο αγώνας της μα δε θέλει να το ξέρει. Και γεμίζει δύναμη και πίστη. Και βγαίνει πανίσχυρη στη στράτα των ανθρώπων. Μόνο που κάπου-κάπου κοντοστέκεται για μια στιγμή -όσο διαρκεί η λάμψη μιας αστραπής- και μοιάζει να δειλιάζει. Είναι όμως μονάχα μια στιγμή. Γιατί αμέσως μετά ξαναγεμίζει ελπίδα. Και συνεχίζει. Και συνεχίζει.
Γλυκέ μου Χρυσόστομε πολυ χάρηκα που σε είδα στο blog μου..πιστεύω να σε άγγιξε ''η απόγνωση''..για σένα τώρα..το κείμενό σου μια κατάθεση ψυχής,εξαίρετο σε γραφή που θέτει προβληματισμους..Ο Ευρυπίδης έλεγε'' ας αφήσουμε τη μοίρα μας να τρβήξει το δρόμο της''..ο Ηράκλειτος έλεγε ''Το ήθος και οι πράξεις μας χαράζουν την μοίρα μας..όλοι οι αρχαίοι μας σοφοί ασχολήθηκαν με το 'πεπρωμένο''..εγω λεω να πούμε κάτι άλλο-σχετικό πάντα-που θα μας βάλει σε σκέψεις και στάση ζωής..Ναί να αφήσουμε το πεπρωμένο μας ήσυχο,αφου δεν μπορούμε να το αποφύγουμε,αλλά να δίνουμε και στον εαυτό μας μια υπόσχεση..να γίνουμε δηλαδή καλύτεροι άνθρωποι,να συντρέχουμε όποιον μας έχει ανάγκη,να συμπαραστεκόμαστε στον αδύναμο και όχι απο θέμα θρησκείας μόνο,αλλά κι απο θέμα ψυχολόγίας..σκέψου μόνο πόσο πιό ήσυχοι ψυχικά είμαστε αν δεν βλάπτουμε τους δικούς μας και γενικά τον συνάνθρωπο..εμένα αυτό με ενδιαφέρει..καθαρή συνείδηση και επομένως ήρεμη ψυχή και ζωή...τώρα για το πεπρωμένοας κρατήσουμε κάτι πιο ανάλαφρο,ότι ή μοίρα οδηγεί αυτούς που την δέχονται και σέρνει αυτούς που την αρνούνται...θα χαρώ να τα πούμε σύντομα φίλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω δεν το διευκρίνησα σωστά..ανέφερα τους αρχαίους σοφούς που αναφέρονται στο πεπρωμένο..ως προς το ερωτηματικό που καλά έκανες και το έθεσες για προβληματισμό μπορώ να στο πω κι ετσι..ουσιαστικά ο άνθρωπος είναι κύριος της μοίρας του-δηλ.ανάλογα με την πορεία που θα χαράξει στη ζωή του-άρα μπορούμε να πουμε ότι επιλέγουμε κατα κάποιο τρόπο το πεπρωμένο μας-όμως αν πιστέψουμε τους αρχ.φιλοσόφους μας οτι δηλ΄δεν μπορούμε να το αποφύγουμε,ας το δουμε πιο χαλαρά κι ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι τουλάχιστον...αυτό ήθελα να πω κι ας αντικρούει το ένα το άλλο...καλό απογευματάκι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολλοί Αστροσύννεφο που νοιώθουν σαν κι εσένα … Διαβάζοντάς σε κάπου έχω αναγνωρίσει κομμάτια του εαυτού μου καθώς εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο να δώσω σε εμένα αυτά που ένοιωθα πως μου αναλογούν σε αυτή την ζωή. Όχι μεγαλόγδουπα και μάταια, αλλά μικρές πινελιές με χρώματα και ανάσες που τόσο είχα ανάγκη για να ζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατάλαβα έστω και φαινομενικά αργά γιατί αργά καλέ μου δεν είναι ποτέ στην ζωή…. ότι όλα από εμένα εξαρτούνται … πως αν εμείς αφήνουμε τον εαυτό μας να τον τραβολογάνε τα κύματα πως θα μας σώσουν οι άλλοι;
Όπως πολύ λυρικά το έγραψες θα απιθώσουμε σε μια ξεραμένη γη την καρδιά μας … το είναι μας … και μετά θα της προσφέρουμε όλα αυτά που χρειάζεται για ν ανθίσει, νερό και φως κι αέρα και κυρίως δύναμη και ελπίδα για το αύριο.
Ναι ξέρω πως συχνά θα πέφτει σ΄ απελπισία, απογοήτευση μα και πάλι θα της λέμε ‘’προχώρα’’ , μόνο εμπρός είναι η ζωή.
Καλό σου βράδυ εύχομαι
Αύριο θα είναι μια διαφορετική ημέρα :-)