Φόβος

Ξεχασμένος ήσουν, μα ήρθες πάλι μέσα στην έναστρη νύχτα. Ψίθυροι φόβου γέμισαν το κεφάλι μου κάτω από ανθισμένους ουρανούς. Τόσο καιρό κρυβόσουν μα εμφανίστηκες ξανά. Ποιος ξέρει τι γυρεύεις από μένα και τούτη τη φορά. Η αγωνία μου διέξοδο έψαχνε να βρει και πάλι εμφανίστηκες εμπρός μου στήνοντας ένα μαύρο τοίχο στο διάβα μου. Όμως γελάστηκες γιατί τούτη η φορά δεν είναι σαν τις άλλες. Τώρα δεν υπάρχει γυρισμός για το ποτάμι των ονείρων και του χρόνου. Λάγνες ματιές σιχαμερών ερπετών ακόμα νιώθω στο πετσί μου. Τα αφήνω εκεί. Αυτή είναι η μοίρα τους, η προδιαγεγραμμένη. Και πάντοτε θα σέρνονται στο βούρκο της ζωής τους. Σπάω τα σύνορα και βρίσκω πατρίδες ονειρικές περιγραφές ξεχασμένων τοπίων. Τώρα ο τοίχος που έστησες φαντάζει αστείος. Τώρα μικρό παιδί δεν είμαι πια και ξέρω την αλήθεια. Ο φόβος σου νικιέται με τη θέληση. Μια θέληση ατσάλινη που καμώθηκε από καιρούς φοβισμένους. Εκεί μέσα βρέθηκε το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα, εκεί μέσα παράτησα όλους μου τους φόβους. Γιατί -μάθε το στ' αλήθεια και αυτό- κανένα άνθρωπο δε φοβήθηκα στη ζωή μου παρά μόνο τον εαυτό μου. Και πλέον, ελεύθερος από δεσμά και δεσμοφύλακες παλεύω για την ελευθερία. Το αν θα τη βρω ποτέ δεν είναι το ζητούμενο. Και μόνο η πορεία αυτή προς το ιδανικό, φτάνει. Κάποιες φορές ίσως και να καταλαβαίνω την όλη ματαιότητα του πράγματος. Ποτέ όμως δε θα πάψω να παλεύω. Για άλλη μια φορά δεν έχεις με τι να με γεμίσεις γιατί ο δρόμος ο κακοτράχαλος και δύσβατος, είναι πια ο δρόμος μου. Φόβε, δε θα πω δε σε φοβάμαι πια. Γιατί και συ κομμάτι της ζωής μου γίνηκες. Θα πω μονάχα πως σε αγνοώ. Κ' ίσως ξανασυναντηθούμε πια πολλές φορές. Μα καμία από αυτές δε θα 'ναι όπως πρώτα. Γιατί το ύψιστο ιδανικό, δε χωράει το φόβο μέσα του.