Εισαγωγή στο παράλογο

"Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης".

"Πού πάει μια σκέψη όταν έχει ξεχαστεί;"

Σίγκμουντ Φρόυντ

Του χρόνου τα καταραμένα δεσμά κρατούν σφιχτά τις κρυμμένες του νου υποστάσεις. Είναι διάφορες αυτές οι υποστάσεις. Ενίοτε και παράλογες. Δε σε αφήνουν όμως να διστάσεις... Λόγοι πολλοί σε μακρινούς αλλοτινούς καιρούς. Και λόγια σκόρπια που στον άνεμο πετούν και ακόμα ψάχνουν έδαφος πρόσφορο να προσγειωθούν και να ακουστούν...

Κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και σε ένα κόσμο κλειστό.* Με ένα χαμόγελο τον κόσμο να φωτίζει. Ποιος αλήθεια ξέρει αν η σκέψη το μυαλό ορίζει; Λάθη ακατέργαστα στης λησμονιάς το πέρασμα. Μα αν κάτι από όλα αυτά αλλάξει τότε δε θα είμαι εγώ. Αν τα όνειρα πετάξουν, αν το πόμολο της πόρτας πάψει να γυρνά, το εγώ μου θα έχει εξαφανιστεί, θα έχει μετατραπεί σε κάτι άλλο κάτι μη εγώ, κάτι ξεφτισμένο. Κι ύστερα ποιος θα με ορίσει; Αφού ούτε εγώ ο ίδιος θα μπορώ να με καταλάβω.

Είπα για λίγο τη μοναξιά μου να αφήσω και τραγούδια ορφικά, διονυσιακά να τραγουδήσω. Μα όσα τραγούδια και αν πω, όσα κι αν γράψω, είναι αλήθεια πως τ' ανείπωτα δε θα μπορέσω να εκφράσω.

Περνάει η ώρα, περνάει και ο καιρός. Και μέσα από τα λάθη καθένας μας μαθαίνει και γίνεται πιο δυνατός. Ίσως οι μικρές στιγμές της ζωής να είναι αυτές που την ευτυχία ορίζουν. Αλήθεια όμως γιατί να είναι μικρές; Γιατί να μην μπορούν να επεκταθούν αορίστως στο χώρο και στο χρόνο; Γιατί να μην μπορούν τα πράγματα να αποτιμηθούν από μια διαφορετική οπτική γωνία, αποκρυσταλλωμένα και ξεκάθαρα; Γιατί τα όρια μας να είναι τόσο στενά;

Και η νοσταλγία, ο πόνος της μνήμης που καίει τα σωθικά μας, πόσες σελίδες χρειάζεται για να περιγραφεί;

Κι έτσι...

Παραμένω κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και σ' ένα κόσμο κλειστό...

*Carlo Levi, "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι"

** Φωτογραφία: Brassai