Αναστεναγμοί

Πνιγμένες ανάσες που κάναμε πως δεν καταλάβαμε.

Μισόλογα που ειπώθηκαν μέσα στη σιωπή.

Στο σκοτάδι ξαφνικά έλαμψε ένα φως.

Αναστεναγμοί.

Αναστεναγμοί που νιώσαμε βαθιά μες τις ψυχές μας.

Κι ένα γιατί που αιωρείται ακόμα πάνω από τα κεφάλια μας.

Ρόδες που γυρίζουν χωρίς πουθενά να σταματούν.

Λόγια ακούσια που μοιάζουν με χάδι.

Σκαλιά λερωμένα από τη βρώμα της πόλης.

Καθόμαστε πάνω τους.

Και οι ανάσες μας γίνονται κοφτές.

Χαμόγελα που χάραξαν το νου μας σαν ξυράφια.

Το αίμα που στάζει μοιάζει με τον ουρανό.

Αναστεναγμοί που ακούστηκαν εδώ και εκεί.

Μυριάδες ανάσες που πνίγηκαν σε αναφιλητά.

Και δάκρυα αλμυρά 

αντί για έναν αναστεναγμό.

Ας είναι.