Λευκές γραμμές

Λευκές γραμμές σε τοπίο γκρίζο. Και όσα είναι δίπλα μου μπορώ και τα αγγίζω. Βρίσκονται μπερδεμένα στα φύκια τ' ουρανού και ψάχνουν να βρουν φως στο σκοτάδι του νου. Ποιος ξέρει που θα βρεθούν; Ποιος ξέρει τι θα ζήσουν, αυτές οι λευκές γραμμές τη μοίρα θα ορίσουν. Σε διαστήματα μεγάλων κενών, σε σιωπές ομιλούσες, λαμπερές δικαιολογίες έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Οι ετοιμασίες πολλές και ο χρόνος λίγος. Όσα ψάχνεις να βρεις θα χαθούν ξανά στο σκοτάδι. Μα εσύ θα είσαι εκεί. Και θα έχεις μαζί σου εμένα. Όταν οδηγήσεις την αστραπή να βρει το φως μέσα στις σπηλιές που κοιμούνται οι νυχτερίδες. Ποιος ξέρει αν θα βρεθεί η άκρη; Ποιος ξέρει αν τ' όνειρο θα επιζήσει; Το μαχαίρι παραμένει ακόμα εκεί πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Ένα αστέρι σου χαμογελά και κλείνει το μάτι στις παράδοξες εικόνες. Δες πως θα σου μιλήσει. Χωρίς ευγένειες και περιστροφές. Ψάχνει να βρεί και εκείνο τη δική του αλήθεια. Μα πλέον δε νοιάζεται κανείς. Το παραμύθι φτάνει στο τέλος του και σηματοδοτεί τη νέα του αρχή. Το πνεύμα πρόθυμο και χαμένο σε μαύρες τρύπες. Η ζωή του λιγοστή μα και μεγάλη. Σημασία έχει ο τρόπος που θα τη ζήσει. Και οι λευκές γραμμές πάντα εκεί, πάντα εκεί, να θυμίζουν τη μελαγχολία των ονείρων του. Και το τοπίο πάντα γκρίζο, μέχρι να λάμψει ο ήλιος που ανατέλλει μέσα στη δημιουργία. Γι' αυτές τις λευκές γραμμές θα έκανες τα πάντα. Χάνονται όμως και αυτές. Αλλά όχι ολότελα . Γιατί οι λευκές γραμμές, ζουν στην αιωνιότητα περιμένοντας πάντα κάτι που θα τις κάνει να γεμίσουν.