Βλέπω

Βλέπω τη δυστυχία μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Όσων ψάχνουν να βρουν κάτι που ποτέ δε θα 'χουν, όσων ψάχνουν να βρουν αυτά που πάντα δίπλα τους τα έχουν. Βλέπω μέσα στο σκοτάδι της ψυχής, βλέπω και μέσα στο φως του ουρανού. Στα φτερά της πεταλούδας αναπαύω το πνεύμα μου. Σε ένα πέταγμα μικρό, διάρκειας μιας μέρας -παρά κάτι- διαπιστώνω πως η ευτυχία και η δυστυχία βρίσκονται στην ίδια πλευρά του φεγγαριού. Σκορπίζοντας τους τοίχους της σιωπής, η γλώσσα δεν φτάνει να επεξηγήσει τα συναισθήματα. Μερικές φορές δεν χρειάζεται κιόλας. Γιατί το μόνο που μιλά είναι τα μάτια. Και ένα χαμόγελο. Στην άγνωστη χώρα που βρίσκονται αυτοί, επικοινωνούν με τη δύναμη του γέλιου και των ματιών τους. Μα τα όνειρα τους δεν χάνονται. Στη δική τους οπτική πλευρά, σε βρώμικες γωνίες που θέλουν ξεσκόνισμα βρίσκονται τα θέλω τους. Και ας ζουν μια ζωή δυστυχισμένη κατά κάποιους, οι ίδιοι ξέρουν πως είναι ευτυχισμένοι. 'Η πάλι μπορεί και όχι. Απλά να είναι αισιόδοξοι για σένα, απαισιόδοξοι για τους ίδιους. Βλέπω όμως και την ευτυχία μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Αυτών που χαμογελούν γιατί ζουν ακόμα. Αυτών που τους φτάνει μόνο το άνθισμα μιας τριανταφυλλιάς. Αυτών που δακρύζουν στα ηλιοβασιλέματα. Βλέπω τα όνειρα τους να γεμίζουν με τενεκεδένια κουτάκια που βρίσκουν στα σκουπίδια. Βλέπω να κάνουν ποδήλατο μέσα στην έρημο. Ακόμα βλέπω πως ξέρουν ότι μια μέρα θα ξημερώσει. Και στο τέλος καταλαβαίνω, γεμίζει το είναι μου με την πεποίθηση πως τελικά αυτοί είναι που βλέπουν και όχι εγώ. Και τρομάζω αντιλαμβανόμενος τι μπορεί να δουν στο μέλλον. Και φοβάμαι αυτούς που δυστυχούν τη μέρα. Μα πάντα θαυμάζω αυτόν που μέσα στο σκοτάδι της νύχτας ανάβει τη φωτιά του αστεριού και ξέρει ότι αυτή η φωτιά θα είναι μια μικρή σπίθα στη μεγάλη πυρκαγιά που θα κάψει τον κόσμο.