Ταξίδι σε χώρα αλαργινή

Μου 'πες μια μέρα πως θες να ταξιδέψεις. Σε κόσμους νέους την ύπαρξη σου να χωρέσεις. Έτσι λοιπόν ξεκίνησες για μέρη μακρινά και σημάδεψες στο χάρτη νησιά εξωτικά. Τι θα βρεις δεν ήξερες, μα μύριζες τα χρώματα. Και ξάφνου βρέθηκες μπροστά σε νέες και άγνωστες για τους πολλούς θάλασσες και στεριές. Στο δρόμο σου συνάντησες μια νέα χώρα και σκέφτηκες -για μια μονάχα στιγμή- να μην σταματήσεις. Όμως σταμάτησες. Και αυτό έγινε από τότε ευχή και κατάρα για σένα. Γιατί όσο κι αν ήθελες να φύγεις και να συνεχίσεις το δρόμο σου δεν μπορούσες. Γιατί και συ μαγεύτηκες απ' τα ψηλά τα δέντρα. Γιατί και εσύ χάθηκες στους κρυσταλλένιους της βυθούς, της νέας τούτης χώρας. Γιατί γνώρισες τα μέρη που ο ήλιος ανατέλλει απ' τη Δύση και φωνή ανθρώπου δε έφτανε στ' αυτιά σου. Τα διάφανα νερά του ποταμού και η βουή τους ταξιδεύαν τη φωνή σου. Και όλο έλεγες και ξανάλεγες πως στο δρόμο πάλι θα βρεθείς. Και πως θα συνεχίσεις την πορεία σου. Μα τελικά κατάλαβες πως ήταν μάταιο να ελπίζεις σε κάτι τέτοιο, όσο τα λουλούδια στο μπαλκόνι θα συνέχιζαν να ανθίζουν.Ηδονικά αρώματα σε παρέσερναν και κάπου εκεί, στο κέντρο του κόσμου σου, εμφανίστηκε ο φόβος σου. Δε ήθελες να μείνεις μα δεν ήθελες και να φύγεις. Και όλο φοβόσουν. Φοβόσουν μην αντίκριζες ξανά δυο μάτια ανθρώπινα. Συνήθισες βλέπεις στην αγνή ματιά των ψυχών που σε περιέβαλλαν. Φοβόσουν τον ίδιο τον άνθρωπο και την κακία, το φθόνο και την αλαζονεία του. Όμως και συ- όσο και αν δε το ήθελες- στο ίδιο είδος ανήκες. Το ανθρώπινο, το πανανθρώπινο. Είδος και ιδεώδες. Και όσο και αν φοβόσουν, όσο και αν έτρεμες, ένα ήταν το μόνο σίγουρο. Πως κάποτε, πως μια μέρα που ο ήλιος θα ξεπρόβαλε πάλι από τη Δύση σ'αυτή τη μακρινή χώρα, θα συναντούσες ξανά τον Άνθρωπο. Και έτσι έγινε. Και τότε γνώρισες την αλήθεια. Και τότε λυτρώθηκες μια για πάντα απ' τα δεσμά σου. Και τότε  μπόρεσες να συνεχίσεις τον ονειρικό σου δρόμο. Και τότε ξανάγινες πάλι εσύ. Ξανάγινες Άνθρωπος.