Σκέψη

Έρχονται κάποιες ώρες που ο χρόνος βρίσκεται σταματημένος.Τέτοιες ώρες είναι αυτές που τα δευτερόλεπτα χαϊδεύουν την ύπαρξη μου. Τότε ο χρόνος που βρίσκεται άπλετος -και ας είναι μόνο μερικές στιγμές- γεμίζει από ευτυχία. Όμως αλήθεια πως μπορεί να σταματήσει η σκέψη;  Ίσως κάποιες φορές να κρύβεται μέσα σε στο αχανές δάσος, μόλις όμως η γάτα βγει από το καλάθι που είναι κουλουριασμένη τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει από το να τρέξει. Και τότε η γάτα θα γίνει τίγρης και θα διαβαίνει βουνά, δέντρα, ποτάμια και θάλασσες Άλλοτε κολυμπώντας. Άλλοτε τρέχοντας. Άλλοτε πετώντας. Ποτέ όμως περπατώντας. Γιατί εκείνη η στιγμή, είναι η στιγμή μου. Η στιγμή που τα πάντα παγώνουν και όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το έργο του καθενός το καθορίζουν τα βήματα του. Μπορεί να αιωρούμαι στο κενό. Μπορεί πάλι να βρίσκομαι στα έγκατα της γης ή στο βυθό της θάλασσας. Σημασία δεν έχει το μέρος και ο χρόνος. Σημασία έχει η στιγμή που ζω.  Τη στιγμή εκείνη που πετάω και χάνομαι, που καβαλάω το σύννεφο και από κάτω μου περνούν τα χνάρια των ανθρώπων. Μικρές φιγούρες, μικρά κομματάκια ενός πολύχρωμου ψηφιδωτού. Άσπρα, μαύρα, κίτρινα, όλα είναι το ίδιο. Παραμένουν πάντα η απαρχή του συνόλου, του ονείρου, του είναι. Ενός πράγματος μπλεγμένου στη διαφορετικότητα. Και τότε ο χρόνος αρχίζει να ξανακυλά. Και όλα πάλι μπαίνουν στο ρυθμό τους. 'Ολα ξαναγίνονται το ίδιο, μέχρι την επόμενη φορά που ο χρόνος -για λίγο είναι αλήθεια- πάλι θα παγώσει.