Κοίτα μπροστά

Μια φωτογραφία. Δύο λέξεις. Και ένα όνειρο αιώνων αποτυπωμένο σε ένα τοίχο. Η μοναξιά που βρίσκεται στους τοίχους και γεμίζει πολλές φορές τις ανθρώπινες καρδιές. Οι σκέψεις για τα όνειρα που φεύγουν και χάνονται. Και μέσα σε όλα η δύναμη. Το λιοντάρι που ξαφνικά το φοβίζει αυτό που νόμιζε πως ήταν ποντίκι. Και τελικά το θρόισμα των φύλλων που ματώνει την καρδιά των παλιών ανθρώπων. Νέες ημέρες γεμάτες με φως ξεπηδούν μέσα από τις φλόγες. Το μαβί του ουρανού ξαναγίνεται γαλάζιο. Τα αστέρια χαμηλώνουν πάλι προς τη γη και γεμίζουν τα σεντόνια σου. Το λιοπύρι γίνεται δροσιά για τα θέλω σου. Οι διαβάτες δεν σταματούν να ξεδιψάσουν. Δεν ανάβουν μήτε ένα τσιγάρο. Δεν υπάρχει ξεκούραση, δεν υπάρχει διασκέδαση. Ο δρόμος τους είναι μακρύς και δύσκολος. Οι άσπροι τοίχοι καιρός είναι να γεμίσουν από χρώματα και μουσικές. Τα πεζοδρόμια παίζουν τα βιολιά τους. Οι πινακίδες των δρόμων -πιο βρώμικες από ποτέ για κάποιους- κουρδίζουν τις κιθάρες τους. Οι ποιητές δεν παρατάνε πια τις πένες τους. Και τέλος, στο βάθος, εκεί που αρχίζει ο κύριος δρόμος, συναντιούνται με τα πουλιά και τα ψάρια, με τα δέντρα και το χώμα.  Η μοναξιά φεύγει και τυλίγεται από τη γαλήνη. Πλέον η Σελήνη ανατέλλει τη μέρα και ο Ήλιος φωτίζει τη νύχτα. Όλα έχουν αλλάξει ή μήπως όλα θα αλλάξουν; Η σκέψη τρέχει και χάνεται, ανακαλύπτει την τέχνη εκεί που δεν το περιμένεις. Η παιδική σου ηλικία έρχεται πάλι μπροστά σου. Αυτή τη φορά μη την αγνοήσεις.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι από το graffiti του φίλου skitsofreni. Τον ευχαριστώ θερμά.Περισσότερη από τη δουλειά του μπορεί κανείς να βρει ΕΔΩ