Ταξίδι σε χώρα αλαργινή

Μου 'πες μια μέρα πως θες να ταξιδέψεις. Σε κόσμους νέους την ύπαρξη σου να χωρέσεις. Έτσι λοιπόν ξεκίνησες για μέρη μακρινά και σημάδεψες στο χάρτη νησιά εξωτικά. Τι θα βρεις δεν ήξερες, μα μύριζες τα χρώματα. Και ξάφνου βρέθηκες μπροστά σε νέες και άγνωστες για τους πολλούς θάλασσες και στεριές. Στο δρόμο σου συνάντησες μια νέα χώρα και σκέφτηκες -για μια μονάχα στιγμή- να μην σταματήσεις. Όμως σταμάτησες. Και αυτό έγινε από τότε ευχή και κατάρα για σένα. Γιατί όσο κι αν ήθελες να φύγεις και να συνεχίσεις το δρόμο σου δεν μπορούσες. Γιατί και συ μαγεύτηκες απ' τα ψηλά τα δέντρα. Γιατί και εσύ χάθηκες στους κρυσταλλένιους της βυθούς, της νέας τούτης χώρας. Γιατί γνώρισες τα μέρη που ο ήλιος ανατέλλει απ' τη Δύση και φωνή ανθρώπου δε έφτανε στ' αυτιά σου. Τα διάφανα νερά του ποταμού και η βουή τους ταξιδεύαν τη φωνή σου. Και όλο έλεγες και ξανάλεγες πως στο δρόμο πάλι θα βρεθείς. Και πως θα συνεχίσεις την πορεία σου. Μα τελικά κατάλαβες πως ήταν μάταιο να ελπίζεις σε κάτι τέτοιο, όσο τα λουλούδια στο μπαλκόνι θα συνέχιζαν να ανθίζουν.Ηδονικά αρώματα σε παρέσερναν και κάπου εκεί, στο κέντρο του κόσμου σου, εμφανίστηκε ο φόβος σου. Δε ήθελες να μείνεις μα δεν ήθελες και να φύγεις. Και όλο φοβόσουν. Φοβόσουν μην αντίκριζες ξανά δυο μάτια ανθρώπινα. Συνήθισες βλέπεις στην αγνή ματιά των ψυχών που σε περιέβαλλαν. Φοβόσουν τον ίδιο τον άνθρωπο και την κακία, το φθόνο και την αλαζονεία του. Όμως και συ- όσο και αν δε το ήθελες- στο ίδιο είδος ανήκες. Το ανθρώπινο, το πανανθρώπινο. Είδος και ιδεώδες. Και όσο και αν φοβόσουν, όσο και αν έτρεμες, ένα ήταν το μόνο σίγουρο. Πως κάποτε, πως μια μέρα που ο ήλιος θα ξεπρόβαλε πάλι από τη Δύση σ'αυτή τη μακρινή χώρα, θα συναντούσες ξανά τον Άνθρωπο. Και έτσι έγινε. Και τότε γνώρισες την αλήθεια. Και τότε λυτρώθηκες μια για πάντα απ' τα δεσμά σου. Και τότε  μπόρεσες να συνεχίσεις τον ονειρικό σου δρόμο. Και τότε ξανάγινες πάλι εσύ. Ξανάγινες Άνθρωπος.

Ξεκίνημα

Ξεκίνημα του δρόμου σ'άλλη μια νέα αυγή. Ποιος ξέρει τι θα φέρει το σήμερα; Το παρελθόν χαϊδεύει τα αυτιά σου με τους ψιθύρους του. Εσύ κοιμάσαι και τεντώνεσαι νωχελικά στο κρεββάτι. Μα η ζωή σου δεν θα σε περιμένει. Ο χρόνος ο αμείλικτος θα δικάσει την ύπαρξη σου. Και αυτά που νόμιζες πως είναι δικά σου, πικρά θα καταλάβεις πως πια ανήκουν σε άλλους. Μια στιγμή ελευθερίας πριν την καθημερινή φυλακή σου. Ένα πνεύμα που ταξιδεύει σε άλλους τόπους, άλλες θάλασσες, άλλες χώρες. Τα πουλιά κελαηδούν γραπωμένα από τα κάγκελα του παραθύρου σου. Ένα νέο ξεκίνημα σ'άλλη μια μέρα της σύντομης ζωής σου. Βρίσκεσαι μπερδεμένος και δεν ξέρεις τι θες. Μα σε λίγο η πόρτα θα κλείσει πίσω σου. Και ας νομίζεις πως είναι για λίγο και ας είναι για κάποιους λίγο. Έστω και ένα λεπτό, σου φράζει το δρόμο για την αιωνιότητα. Και το ξεκίνημα σου θα χρειαστεί να περιμένει κάτω από της ζεστές αχτίδες του ήλιου. Τα δύο φεγγάρια του ουρανού σου δείχνουν το δρόμο. Θέλει όμως τόλμη για να τον ακολουθήσεις. Τίποτα δεν σου χαρίστηκε ποτέ. Γιατί να γίνει τώρα; Το δικό σου ξεκίνημα όμως θα σε περιμένει. Όχι για πολύ όμως. Γι' αυτό βιάσου, πριν τελειώσει η νύχτα. Και κάνε το ξεκίνημα σου τη νέα αρχή που θ' αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων.

Βλέπω

Βλέπω τη δυστυχία μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Όσων ψάχνουν να βρουν κάτι που ποτέ δε θα 'χουν, όσων ψάχνουν να βρουν αυτά που πάντα δίπλα τους τα έχουν. Βλέπω μέσα στο σκοτάδι της ψυχής, βλέπω και μέσα στο φως του ουρανού. Στα φτερά της πεταλούδας αναπαύω το πνεύμα μου. Σε ένα πέταγμα μικρό, διάρκειας μιας μέρας -παρά κάτι- διαπιστώνω πως η ευτυχία και η δυστυχία βρίσκονται στην ίδια πλευρά του φεγγαριού. Σκορπίζοντας τους τοίχους της σιωπής, η γλώσσα δεν φτάνει να επεξηγήσει τα συναισθήματα. Μερικές φορές δεν χρειάζεται κιόλας. Γιατί το μόνο που μιλά είναι τα μάτια. Και ένα χαμόγελο. Στην άγνωστη χώρα που βρίσκονται αυτοί, επικοινωνούν με τη δύναμη του γέλιου και των ματιών τους. Μα τα όνειρα τους δεν χάνονται. Στη δική τους οπτική πλευρά, σε βρώμικες γωνίες που θέλουν ξεσκόνισμα βρίσκονται τα θέλω τους. Και ας ζουν μια ζωή δυστυχισμένη κατά κάποιους, οι ίδιοι ξέρουν πως είναι ευτυχισμένοι. 'Η πάλι μπορεί και όχι. Απλά να είναι αισιόδοξοι για σένα, απαισιόδοξοι για τους ίδιους. Βλέπω όμως και την ευτυχία μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Αυτών που χαμογελούν γιατί ζουν ακόμα. Αυτών που τους φτάνει μόνο το άνθισμα μιας τριανταφυλλιάς. Αυτών που δακρύζουν στα ηλιοβασιλέματα. Βλέπω τα όνειρα τους να γεμίζουν με τενεκεδένια κουτάκια που βρίσκουν στα σκουπίδια. Βλέπω να κάνουν ποδήλατο μέσα στην έρημο. Ακόμα βλέπω πως ξέρουν ότι μια μέρα θα ξημερώσει. Και στο τέλος καταλαβαίνω, γεμίζει το είναι μου με την πεποίθηση πως τελικά αυτοί είναι που βλέπουν και όχι εγώ. Και τρομάζω αντιλαμβανόμενος τι μπορεί να δουν στο μέλλον. Και φοβάμαι αυτούς που δυστυχούν τη μέρα. Μα πάντα θαυμάζω αυτόν που μέσα στο σκοτάδι της νύχτας ανάβει τη φωτιά του αστεριού και ξέρει ότι αυτή η φωτιά θα είναι μια μικρή σπίθα στη μεγάλη πυρκαγιά που θα κάψει τον κόσμο.

Λευκές γραμμές

Λευκές γραμμές σε τοπίο γκρίζο. Και όσα είναι δίπλα μου μπορώ και τα αγγίζω. Βρίσκονται μπερδεμένα στα φύκια τ' ουρανού και ψάχνουν να βρουν φως στο σκοτάδι του νου. Ποιος ξέρει που θα βρεθούν; Ποιος ξέρει τι θα ζήσουν, αυτές οι λευκές γραμμές τη μοίρα θα ορίσουν. Σε διαστήματα μεγάλων κενών, σε σιωπές ομιλούσες, λαμπερές δικαιολογίες έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Οι ετοιμασίες πολλές και ο χρόνος λίγος. Όσα ψάχνεις να βρεις θα χαθούν ξανά στο σκοτάδι. Μα εσύ θα είσαι εκεί. Και θα έχεις μαζί σου εμένα. Όταν οδηγήσεις την αστραπή να βρει το φως μέσα στις σπηλιές που κοιμούνται οι νυχτερίδες. Ποιος ξέρει αν θα βρεθεί η άκρη; Ποιος ξέρει αν τ' όνειρο θα επιζήσει; Το μαχαίρι παραμένει ακόμα εκεί πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Ένα αστέρι σου χαμογελά και κλείνει το μάτι στις παράδοξες εικόνες. Δες πως θα σου μιλήσει. Χωρίς ευγένειες και περιστροφές. Ψάχνει να βρεί και εκείνο τη δική του αλήθεια. Μα πλέον δε νοιάζεται κανείς. Το παραμύθι φτάνει στο τέλος του και σηματοδοτεί τη νέα του αρχή. Το πνεύμα πρόθυμο και χαμένο σε μαύρες τρύπες. Η ζωή του λιγοστή μα και μεγάλη. Σημασία έχει ο τρόπος που θα τη ζήσει. Και οι λευκές γραμμές πάντα εκεί, πάντα εκεί, να θυμίζουν τη μελαγχολία των ονείρων του. Και το τοπίο πάντα γκρίζο, μέχρι να λάμψει ο ήλιος που ανατέλλει μέσα στη δημιουργία. Γι' αυτές τις λευκές γραμμές θα έκανες τα πάντα. Χάνονται όμως και αυτές. Αλλά όχι ολότελα . Γιατί οι λευκές γραμμές, ζουν στην αιωνιότητα περιμένοντας πάντα κάτι που θα τις κάνει να γεμίσουν.

Το μολύβι

Είναι καιρός το μολύβι να πει την ιστορία του. Έχει περάσει από χαρτιά και χαρτιά, άλλα παλιά και κιτρινισμένα, άλλα λευκά και άδεια. Είναι όμως ο καιρός που θα τα αφηγηθεί όλα. Όσα καιρό κράταγε στην ψυχή του, πλέον θα τα αφήσει να φύγουν ελεύθερα και να πετάξουν. Και ποιος ξέρει ίσως μια μέρα φτάσουν σε μάτια που θα ξέρουν να διαβάσουν. Τα ποτάμια ακόμα θα κυλούν και ο ουρανός ακόμα θα έχει εκείνο το κόκκινο χρώμα όταν ο ήλιος βασιλεύει. Και τίποτα τελικά δεν θα είναι τυχαίο. Όταν το μικρό μας μολύβι μεγαλώσει τότε οι ιστορίες που έγραφε μικρό θα μπορέσουν να γίνουν πραγματικότητα. Γιατί το μολύβι αυτό, πάντοτε πίστευε στα όνειρα. Ίσως κάποτε να ξέχασε όλα όσα αυτά σημαίνουν μα το πέταγμα των πουλιών πάνω από το βρεγμένο χώμα του θυμίζει πολλές φορές πια γιατί έχει φτιαχτεί. Καθώς -όπως όλα- έτσι και το μολύβι έχει το δικό του λόγο ύπαρξης. Μια στιγμή ιστορίας μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου.Οι αναμνήσεις του παρελθόντος, από παλιά γεγονότα που αφήσαν δαγκωματιές στη γυμνή του πλάτη γυρνάνε ξαφνικά στο νου του. Και το μολύβι αυτό έχει ζήσει πολλά. Και δεν ξεχνάει τη στιγμή που το μελάνι θέλησε να εισβάλλει στη ζωή του. Πολλές φορές τρομάζει και θυμάται τις κραυγές μέσα στο σκοτάδι που βυθίζεται. Πάντα όμως ξέρει πως τελικά θα ξημερώσει. Και έτσι το μικρό μας μολύβι ξεκινάει την βόλτα του. Μια βόλτα που δεν έχει στάσεις, δεν έχει διακοπές.Και συναντάει τους διαβάτες στο δρόμο και δεν τους χαρίζεται. Λίγοι είναι αυτοί που θα μπορέσουν να κρατήσουν αυτό το μολύβι στα χέρια τους. Και σίγουρα κανείς χωρίς τη θέληση του. Και όλο γράφει και γράφει. Μα το νόημα δεν είναι όπως πολλοί θα νομίζουν στο τι γράφει. Το νόημα βρίσκεται απλά και μόνο στο οτι γράφει. Και έτσι δικαιώνει το σκοπό της ύπαρξης του. Όλα τριγύρω από το μολύβι γυρίζουν και το μόνο πράγμα που φοβάται πια, δεν είναι η ξύστρα. Είναι το ίδιο το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο. Και ας ψάχνει ακόμα το μολύβι μας να βρει - και ας μην έχει πολυκαταλάβει- οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Σκέψη

Έρχονται κάποιες ώρες που ο χρόνος βρίσκεται σταματημένος.Τέτοιες ώρες είναι αυτές που τα δευτερόλεπτα χαϊδεύουν την ύπαρξη μου. Τότε ο χρόνος που βρίσκεται άπλετος -και ας είναι μόνο μερικές στιγμές- γεμίζει από ευτυχία. Όμως αλήθεια πως μπορεί να σταματήσει η σκέψη;  Ίσως κάποιες φορές να κρύβεται μέσα σε στο αχανές δάσος, μόλις όμως η γάτα βγει από το καλάθι που είναι κουλουριασμένη τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει από το να τρέξει. Και τότε η γάτα θα γίνει τίγρης και θα διαβαίνει βουνά, δέντρα, ποτάμια και θάλασσες Άλλοτε κολυμπώντας. Άλλοτε τρέχοντας. Άλλοτε πετώντας. Ποτέ όμως περπατώντας. Γιατί εκείνη η στιγμή, είναι η στιγμή μου. Η στιγμή που τα πάντα παγώνουν και όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το έργο του καθενός το καθορίζουν τα βήματα του. Μπορεί να αιωρούμαι στο κενό. Μπορεί πάλι να βρίσκομαι στα έγκατα της γης ή στο βυθό της θάλασσας. Σημασία δεν έχει το μέρος και ο χρόνος. Σημασία έχει η στιγμή που ζω.  Τη στιγμή εκείνη που πετάω και χάνομαι, που καβαλάω το σύννεφο και από κάτω μου περνούν τα χνάρια των ανθρώπων. Μικρές φιγούρες, μικρά κομματάκια ενός πολύχρωμου ψηφιδωτού. Άσπρα, μαύρα, κίτρινα, όλα είναι το ίδιο. Παραμένουν πάντα η απαρχή του συνόλου, του ονείρου, του είναι. Ενός πράγματος μπλεγμένου στη διαφορετικότητα. Και τότε ο χρόνος αρχίζει να ξανακυλά. Και όλα πάλι μπαίνουν στο ρυθμό τους. 'Ολα ξαναγίνονται το ίδιο, μέχρι την επόμενη φορά που ο χρόνος -για λίγο είναι αλήθεια- πάλι θα παγώσει.

Θλιμμένα ηλιοβασιλέματα

Οι καμπάνες ηχούν μέσα στα θλιμμένα ηλιοβασιλέματα. Οι ώρες περνούν και χάνονται και ποτέ δεν ξαναγυρίζουν πίσω.Το μακρινό ταξίδι φτάνει προς το τέλος, προς την τελική ένωση. Μια αρχή και ένα τέλος, ένας αέναος κύκλος. Μια ζωή, πολλές ζωές. Στη θάλασσα ο ήλιος καθρεφτίζεται. Και ονειρικές διαστάσεις βρίσκονται σκόρπιες στο πάτωμα. Σαν τα μικρά χαλικάκια που ματώνουν τα πόδια σου, σαν τις στιγμές που βρέθηκες κοντά σε κάτι που αγαπούσες. Και μια απώλεια. Μια συνηθισμένη καθημερινή απώλεια που κανείς δεν την αντιλαμβάνεται μέχρι να τελειώσει ολοκληρωτικά. Η άμμος πνίγει τα ρουθούνια και κάθεται στο λαιμό σου. Οι άσπροι τοίχοι του σπιτιού και το μπλε του ουρανού σου θυμίζουν το ταβάνι σου. Στα πόδια του κρεβατιού βρίσκεται κουλουριασμένη η γάτα. Η κυκλική κίνηση και οι σκέψεις που βασανίζουν πάντα το μυαλό κάθε τέτοια ώρα. Στα θλιμμένα ηλιοβασιλέματα ο χρόνος σταματά. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος, υπάρχει μόνο η στιγμή. Μια στιγμή που η ευχή λέει πως θα κρατήσει για πάντα. Η μοίρα όμως δε γελιέται. Και αν η ολοκλήρωση γίνει πραγματικότητα, αν αυτή η ένωση τελικά καταφερθεί και παγώσει μέσα στο πέρασμα του χρόνου που όλα τα φθείρει τότε αυτό θα είναι η απόλυτη ευτυχία μα και το απόλυτο τέλος. Κάτι που άλλο ανθρώπινο μάτι δεν το έχει δει, θα καταφέρει κάποιος να το δει. Αυτή όμως θα είναι και η τελευταία του εικόνα. Γιατί τα θλιμμένα ηλιοβασιλέματα. δεν αστειεύονται.Είναι πάντα εκεί, την ίδια ώρα και πάντα περιμένουν. Την ανθρώπινη θέληση που και αυτά ακόμα θα καταφέρει να τα δαμάσει. Κανένας όμως δεν γνωρίζει πως αυτό θα είναι και το αμετάκλητο. Και τότε κανείς δεν θα μπορεί πια να μετανιώσει. Γιατί αυτά τα θλιμμένα ηλιοβασιλέματα είναι που δίνουν πνοή στη ζωή που κυλάει άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα προς τα μέρη εκείνα που η φωτιά γίνεται ίση με το νερό.

Οι μέρες φεύγουν

Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες.Μια μέρα που τα πουλιά πάλι θα πουν το θλιμμένο τους τραγούδι.Μια μέρα που ο ήλιος πάλι θ' ανατείλει.  Οι φωνές τριγύρω δεν θα πάψουν να ακούγονται και η σκόνη των αιώνων θα καθίσει πάνω σου σαν πέπλο. Ποιες γνώμες θα ακούσεις πάλι; Ποιες θα σε νοιάξουν; Τριγύρω σου όλα γνώριμα και ξένα και όσα πίστευες κρατάς καλά κρυμμένα  Σε μια κρυφή του μυαλού σου γωνιά ξεκινάει το γλέντι και τα μικρά ανθρωπάκια που κατοικούν εκεί ανοίγουν τα μπουκάλια με το κρασί. Η γιορτή έχει ήδη αρχίσει μα εσύ δεν το ξέρεις και ας είσαι καλεσμένος. Και όχι απλά καλεσμένος... Ο επίτιμος προσκεκλημένος. Μα δε βαριέσαι, άλλη μια μέρα είναι που θα περάσει. Όπως η ζωή, έτσι θα κυλήσει και αυτή σαν το κρυστάλλινο νερό. Και οι σκέψεις σου πάντα εκεί να σε βασανίζουν. Όμως οι μέρες θα περνούν. Δεν τις ορίζεις πια, αυτές σε ορίζουν. Τα διαβατάρικα πουλιά συνεχίζουν το τραγούδι τους. Και οι μέρες περνούν. Οι ανεμόμυλοι γυρίζουν. Όλα προς τα μπρος προχωρούν. Μα εσύ μένεις πίσω. Μένεις πίσω με τη γλώσσα παγωμένη. Δεν κινείται, δε σαλεύει. Όσα έχεις να πεις λες πως τα είπες και ψάχνεις συνεχώς διάφορες αφορμές. Οι μέρες δεν είναι ίδιες όμως με τις νύχτες. Και στο τέλος ότι πεις δεν θα τ' ακούει κανείς. Τα τριαντάφυλλα ανθίζουν και σιγά σιγά μαραίνονται. Αυτό συμβαίνει όταν έχουν πια εκπληρώσει το σκοπό τους. Και ο στόχος δεν πήγε χαμένος. Μα αλήθεια μήπως έχεις ξεχάσει ποιος είναι ο στόχος; Ξέρεις που θα τον βρεις και γι' αυτό πρέπει να ψάξεις. Ψάξε καλά σε χρονορωγμές, σε μικρά ντουλάπια, σε σκονισμένα συρτάρια. Σίγουρα ο στόχος θα βρεθεί. Οι μέρες όμως θα συνεχίσουν να φεύγουν.

Η εποχή της παρακμής

Που να σταθείς και που ν' ακουμπήσεις; Που να γύρεις τη ματιά σου να ξεκουραστεί; Χαμένα τα δέντρα στο πέρασμα των αιώνων. Όλα έχουν γίνει σκόνη. Ποιοι ποιητές; Ποιοί μουσικοί; Ποιοι συγγραφείς; Σκόνη όλα. Σπασμένα κεφάλια και κομμένες γλώσσες. Καλημέρες ψυχρές και καληνύχτες παγωμένες. Όλα όσα γνωρίζεις έχουν χαθεί. Τα τραγούδια άλλων εποχών βρίσκουν δίοδο στα αυτιά σου. Φτερά πουλιών αιωρούνται στο δωμάτιο. Η τρέλα που γνώρισες πήγε χαμένη. Το παρελθόν θα καταπιεί το μέλλον και θα το ξεράσει στο παρόν σου. Τα λιοντάρια δεν υπάρχουν πια. Γύρω σου μόνο κατσαρίδες. Ένας βάλτος που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις και όλες οι γέφυρες τριγύρω γκρεμισμένες. Τι ψάχνεις να βρεις; Αφού τα όνειρα ακόμα δεν πήραν την εκδίκηση τους. Χαμένα και αυτά στριφογυρίζουν ανάμεσα σε άστρα που δύουν. Και εσύ συνεχώς να ρωτάς το πως και το γιατί.  Μα άστο αυτό. Η ώρα που το σεντόνι θα σε σκεπάσει δεν έχει έρθει. Αυτό που είναι γραμμένο στη μοίρα σου ίσως να μη το έχεις ακόμα δει. Εσύ θα μπορέσεις να ψάξεις για μιαν άκρη  Και όταν τ' όνειρο αποκτήσει φωνή θα πρέπει να διαλέξεις. Θα μείνεις εκεί ή θα προχωρήσεις. Κάθε δρόμος είναι δύσκολος και όποιον και να πάρεις οι στροφές θα είναι πολλές. Σημασία όμως θα έχει η επιλογή. Αυτή είναι η μόνη από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Θα έρχεται πάντοτε μπροστά σου και θα σε ταλανίζει. Για όσα έκανες, για όσα κάνεις και για όσα θα κάνεις. Πάντα η επιλογή που θα σε βγάλει ή θα σε βυθίσει πιο πολύ στην παρακμή. Μα για να το μάθεις θα πρέπει να διαλέξεις.

Κοίτα μπροστά

Μια φωτογραφία. Δύο λέξεις. Και ένα όνειρο αιώνων αποτυπωμένο σε ένα τοίχο. Η μοναξιά που βρίσκεται στους τοίχους και γεμίζει πολλές φορές τις ανθρώπινες καρδιές. Οι σκέψεις για τα όνειρα που φεύγουν και χάνονται. Και μέσα σε όλα η δύναμη. Το λιοντάρι που ξαφνικά το φοβίζει αυτό που νόμιζε πως ήταν ποντίκι. Και τελικά το θρόισμα των φύλλων που ματώνει την καρδιά των παλιών ανθρώπων. Νέες ημέρες γεμάτες με φως ξεπηδούν μέσα από τις φλόγες. Το μαβί του ουρανού ξαναγίνεται γαλάζιο. Τα αστέρια χαμηλώνουν πάλι προς τη γη και γεμίζουν τα σεντόνια σου. Το λιοπύρι γίνεται δροσιά για τα θέλω σου. Οι διαβάτες δεν σταματούν να ξεδιψάσουν. Δεν ανάβουν μήτε ένα τσιγάρο. Δεν υπάρχει ξεκούραση, δεν υπάρχει διασκέδαση. Ο δρόμος τους είναι μακρύς και δύσκολος. Οι άσπροι τοίχοι καιρός είναι να γεμίσουν από χρώματα και μουσικές. Τα πεζοδρόμια παίζουν τα βιολιά τους. Οι πινακίδες των δρόμων -πιο βρώμικες από ποτέ για κάποιους- κουρδίζουν τις κιθάρες τους. Οι ποιητές δεν παρατάνε πια τις πένες τους. Και τέλος, στο βάθος, εκεί που αρχίζει ο κύριος δρόμος, συναντιούνται με τα πουλιά και τα ψάρια, με τα δέντρα και το χώμα.  Η μοναξιά φεύγει και τυλίγεται από τη γαλήνη. Πλέον η Σελήνη ανατέλλει τη μέρα και ο Ήλιος φωτίζει τη νύχτα. Όλα έχουν αλλάξει ή μήπως όλα θα αλλάξουν; Η σκέψη τρέχει και χάνεται, ανακαλύπτει την τέχνη εκεί που δεν το περιμένεις. Η παιδική σου ηλικία έρχεται πάλι μπροστά σου. Αυτή τη φορά μη την αγνοήσεις.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι από το graffiti του φίλου skitsofreni. Τον ευχαριστώ θερμά.Περισσότερη από τη δουλειά του μπορεί κανείς να βρει ΕΔΩ

Χαμένος δρόμος

Στις άδειες λεωφόρους που πνίγεται ο εγωισμός σου, νομίζεις πως δεν υπάρχει αρμονία. Η αρμονία όμως βρίσκεται μέσα σου και αναπνέει βαθιά τον αέρα τους. Σιγά σιγά το οξυγόνο τους λιγοστεύει και το όνειρο σου πλησιάζει προς την πραγμάτωση του. Η ελευθερία σου που βρίσκεται χαμένη σε σκοτεινά μονοπάτια ξεκινάει το μακρινό της ταξίδι προς την ολοκλήρωση. Σίγουρα δεν είσαι ο μόνος και σίγουρα δεν είσαι μόνος.  Οι βρύσες που στάζουν και το νερό που τρέχει σου δείχνουν το δρόμο. Τα πόμολα της πόρτας που ακόμα γυρίζουν, οι βίδες που ακόμα βιδώνουν, όλα τριγύρω σου σου ψιθυρίζουν και σου λένε το τραγούδι του νοήματος που ψάχνεις να βρεις  Σίγουρα το νόημα σου δεν είναι οι κόκκινες κουρτίνες ούτε καν τα άδεια πλαστικά μπουκάλια. Είναι κάτι μεγαλύτερο που πολλές φορές ψάχνεις αλλού να το βρεις και τελικά αλλού σου εμφανίζεται. Στο άδειασμα σου αυτό μην ξεχάσεις να πάρεις ότι άφησες πίσω. Ονειρικά τοπία βγαλμένα από άστρα. Το τι είσαι μόνος σου το ξέρεις καλά. Την άκρη θα τη βρείς αλλά μπορεί και όχι. Το τι έχει σημασία αποφάσισε το εσύ. Η κορώνα του βασιλιά έχει πλέον χαθεί και εσύ, ο άνθρωπος, βαδίζεις προς το παρελθόν που γεννάει το μέλλον. Τα φυτά που ανθίζουν τραγουδάνε το όνομα σου και όσα βρίσκονται δίπλα σου είναι μια ακόμα στροφή στο δρόμο σου. Η αλλαγή σου βρίσκεται εκεί. Εσένα σου μένει μόνο να τη δεις.