Ταξιδιώτες

Από τα βάθη των καιρών ξεκινούν οι ταξιδιώτες
Και εμείς τους περιμένουμε
Και εμείς τους καρτερούμε
Ποτέ όμως δε συναντιόμαστε
Είναι μοιραίο φαίνεται
Είναι γραφτό
Ο χρόνος πάντα να κυλάει
Και έτσι όσο εκείνοι προχωρούν
Εμείς να διανύουμε τις αποστάσεις μας

Από τα βάθη των καιρών ξεκινούν οι ταξιδιώτες
Φέρνουν μαζί τους δώρα
αισθήσεις
μνήμες
αγκαλιές
μα ποτέ τους
δε φτάνουν σε εμάς
Ποτέ τους δεν αντικρύζουν τον κόσμο μας

Μονάχα που να!
Κάποιες στιγμές
Το παρελθόν και το παρόν ενώνονται
Και τότε υπάρχει το τώρα
Η μοναδική στιγμή που κρατάει ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου

Και τότε
Συναντιόμαστε
Τότε τους καλοσωρίζουμε φευγαλέα
Μα είμαστε πάντα καταδικασμένοι
Να τους αποχαιρετούμε την ίδια στιγμή που τους γνωρίζουμε

Από τα βάθη των καιρών ήρθαν κάποτε οι ταξιδιώτες
Στάθηκαν εκεί που βρίσκονται κρυμμένες οι ευχές
Εκεί που οι στίχοι αχρείαστοι μοιάζουν
Εκεί που το όνειρο μπερδεύεται με την πραγματικότητα.

Εμείς τους είδαμε. Τους μιλήσαμε. Τους αγγίξαμε.
Και μείναμε τελικά με την απορία.
Ποιοι ήταν τελικά οι ταξιδιώτες;
Εκείνοι ή εμείς;