Της λησμονιάς το ταίρι συνοδέψαμε
μόνο για λίγο ξεχάσαμε τη θλίψη
και των χρωμάτων την αλλαγή γυρέψαμε
μα οι ενοχές μας χάλασαν τη μίξη
Τώρα σε μέρη άγνωστα γυρίζουμε
αλλού να βρίσκουμε το φως μες τα σκοτάδια
μα της ψυχής τ' ανείπωτα που μας ορίζουν
αφήνουν όλα μας τα όνειρα να μένουν άδεια
Κι έτσι εγώ τη φυλακή μου να μαζέψω προσπαθώ
μέσα από λέξεις που δε μπόρεσα να εκφράσω
στέκομαι λίγο και μοιάζω να υπνοβατώ
κι όσα δεν είπα, μου μένει μόνο να τα γράψω
Τώρα παγώνει το βλέμμα και το χέρι μου
απ' το σκοτάδι των ματιών μου βγαίνει φως
τώρα που μπήγω στην πληγή μου το μαχαίρι μου
μοιάζω αυτόχειρας να είμαι ιδανικός
Κι έτσι οι λέξεις μπερδεύονται στο είναι μου
βλέπεις το χάος στο μυαλό μοιάζει φορές να είν' κακό
γι αυτό απ' των ματιών το φως λιγάκι δίνε μου
μήπως μπορέσω τελικά να μου αρκώ
Τώρα καθρέφτες έβαλαν τριγύρω μου
κι όπου κοιτάξω το βλέμμα μου κοιτώ
μα είν' αλήθεια όσα βλέπω να 'ναι γύρω μου;
και τώρα πια το τίποτα μοιάζει να ειν' απτό
Μόνο για λίγο αγγίξαμε τη θλίψη μας
μέσα στο βάθος των ψυχών βασανισμένη
μα η λογική καθόρισε τις τύψεις μας
κι έτσι για λίγο γίναμε ευτυχισμένοι
Μες της ψυχής σου τον καθρέφτη πάλι κοίταξα
και είδα πως στ' αλήθεια παράδοξα μου μοιάζω
και όλα μου τα όνειρα σιωπηλά τα φύλαξα
είδα τα βάθη των ματιών·
κι όμως
δε μ' είδα να τρομάζω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου