Μικρές ασήμαντες στιγμές που κρύβουν την αλήθεια. Εκεί σε βρήκα, κάτω απ' το παράθυρο με την ανθισμένη τριανταφυλλιά όταν όλα γύρω μας έμοιαζαν να ταράζονται. Και εσύ γαλήνευες τη σκέψη μου. Μ' ένα χαμόγελο σου έπαιρνες μακριά το μίσος όλου του κόσμου. Στα πλακόστρωτα δρομάκια της παλιάς πόλης που γυρνάγαμε μέσα από μυρωδιές φρεσκομαγειρεμένων φαγητών και των ποτισμένων βασιλικών στα μπαλκόνια έπιασες το χέρι μου. Εκεί που ο αχός της θάλασσας βούιζε στο μυαλό μου. Και όμως το μίσος βρισκόταν πάντα εκεί να θυμίζει σε όλους την ύπαρξη του κόσμου. Και σε δυο μικρές στιγμές γνώρισα όσα άνθρωπος ποτέ δε θα γνωρίσει. Και μαζί σου είδα παιδιά σκελετωμένα να ζητιανεύουν για ένα πιάτο φαΐ. Είδα ανθρώπους απ' τα πέρατα της γης να ψάχνουν τον Παράδεισο. Υπήρχαν γέροι που όλη τη ζωή κάρπιζαν για να δρέψουν στο τέλος, μα το μόνο που βρήκαν ήταν ένα φλιτζάνι του καφέ και ένα παξιμάδι. Εργάτες που πάλευαν στο μόχθο της σύγχρονης δουλείας για να ταΐσουν τις ψυχές που έφεραν στον κόσμο. Είδα νεκρούς, πολλούς νεκρούς, σε όλη την οικουμένη. Είδα την ύλη να νικάει τη ζωή, το πνεύμα και την ψυχή. Και σιχάθηκα. Και ένιωσα πως αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει. Μα ξάφνου η πίστη γέμισε τη θέληση μου. Έγινε κομμάτι των κυττάρων μου και πίστεψα. Κι αυτή την πίστη μου δυνάμωσες εσύ. Γιατί όταν το βλέμμα σαν πουλί ταξιδεμένο έψαχνε για άλλους γαλάζιους ουρανούς, μου μίλησες και μου πες να μην αποδιώχνω τα μάτια μου από τη θλίψη. Γιατί μου πες πως αυτή η παρακμή δε θ' αλλάξει ποτέ όσο κοιτάμε αλλού. Και τότε είδα καθαρά. Είδα το γέρο με τον καφέ να χαμογελάει στη γυναίκα του. Είδα τον εργάτη ν' αγκαλιάζει τα παιδιά του. Είδα τα παιδιά να παίζουν και να χαίρονται σε πράσινα λιβάδια. Και πίστεψα στη θέληση μας. Και είδα όλους τους καταφρονεμένους, αγκαλιασμένους να σπέρνουν τη γη και να χτίζουν ένα νέο κόσμο. Και όλα αυτά σε δυο μικρές, ασήμαντες στιγμές.
Τι μου κάνεις αγαπητέ μου φίλε??...μας χώρισε για λίγο το μακρύ καυτό καλοκαιράκι..γεμάτο ευαισθησία και τροφή για προβληματισμό το κείμενό σου αγγίζει ψυχές..πόσο σημαντικές μπορεί να γίνουν για τον εσωτερικό μας ψυχικό κόσμο κάποιες φαινομενικά ασήμαντες στιγμές..πολλές φορές κι εγώ αισθάνομαι την αηδία και πολλές φορές σκέφτομαι πως ν'αλλάξει ο τόπος,ο κόσμος η ζωή-αυτό που ονομάζω στα ποιήματά μου συχνά μικρόκοσμο,όπως στο τελευταίο μου αν το διαβάσεις λεω σε κάποιο στίχο την ασχήμια του μικρόκοσμου-...θ'αναζητούμε συνεχώς Χρυσόστομε τον παράδεισό μας..αυτό είναι το μόνο σίγουρο..όπως και για την αναζήτηση του πραγματικού νοήματος της ζωής..εύχομαι να περνάς καλά το καλοκαιράκι σου όμορφα και ξένοιαστα και πάντα να μας γεμίζεις φώς με τα υπέροχα γραπτά σου αγόρι μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα σχόλιά σου γλυκέ μου Χρυσόστομε..φυσικά είμαι φανατική σου αναγνώστρια και όταν γυρίσω θα το διαφημίσω το blog σου μέσα απο το δικό μου γιατί θέλω να σε γνωρίσουν κάποιοι φίλοι και γενικότερα μαζί με τρία άλλα blogs που κατα τη γνώμη μου χρειάζονται στήριξη..σου άρεσε το τελευταίο μου?το έκανα αφιέρωση στα μέλη μου..σε χαιρετώ,να περνάς καλά..θα τα πούμε..
ΑπάντησηΔιαγραφή