Σιωπή

Αστέρια του βυθού, φεγγάρια του ανέμου, πικρές στάλες της βροχής, ξεπλύνετε το είναι μου, αφαιρέστε την ύπαρξη μου. Διεισδύστε μέσα μου, και κάνετε να χάσω το εγώ μου. Νιφάδες του χιονιού, περασμένες εποχές, κόκκοι άμμου, κάνετε την ψυχή μου να ξαναπετάξει στους πορφυρογάλανους ουρανούς. Ήλιοι  συρματοστόλιστοι, φεγγάρια άλλων κόσμων βοηθήστε με και εσείς να ξαναβρώ την ουσία μου. Το ριζικό μου να ξεριζώσω, της ψυχής το βάθεμα και πάλεμα ν' αντέξω, να υψωθώ σε μέρη που ο νους του ανθρώπου δε μπορεί να φανταστεί και βρείτε την άκρη, φωτίστε μου το δρόμο, οδηγήστε με στο ιδεώδες πεπρωμένο. Σβησμένα τσιγάρα, νέες μουσικές και αδειανά ποτήρια, χαράξτε πάλι το χαμόγελο στις καρδιές των ανθρώπων. Βρείτε, ψάξτε βοηθήστε και εσείς να ξαναζήσουμε όλοι τα ήδη βιωμένα. Ποτάμια και θάλασσες, φωτιές και ουρανοί, χώμα και λάσπη, δημιουργήστε πάλι τ' όνειρο που έσβησε κι εχάθη στις ραγισμένες πολιτείες των ονείρων μας. Φέρτε πάλι το ιδανικό, υψώστε την αλήθεια και βάλτε τη στράτα την ανθρώπινη ξανά στο δρόμο το δικό σας. Υπόγειες στοές, μπερδεμένα παραμύθια, πόρτες ορθάνοιχτες μα και κλειστές φωτίστε έστω για λίγο τα μονοπάτια των ιδεών μας. Χιόνια που τόσα είδατε όσο κυλούσατε νερά, μπλεγμένες καταστάσεις ανθρώπων που δεν τις έλυσαν ποτέ, όνειρα και φωτιές υπαρκτές στους δρόμους και στα βάθη της ψυχής, το είναι των ανέμων και η σκουριά της γης όλα μαζί αν πάλι γίνουν ένα και καταφέρουν να δημιουργήσουν τ' όραμα μας, όλα μαζί αν πάλι χαθούν, τότε τίποτα στ' αλήθεια δε θα 'χει πάει χαμένο. Δρόμοι χρυσοστόλιστοι, φωνές που δεν έχετε σιγήσει, παιδιά που ακόμα δεν έχετε μεγαλώσει, δείξτε μας εσείς το φως και ας είναι λίγοι όσοι ακολουθήσουν. Παιγμένες νότες, χαμένες μουσικές, άδεια τραπέζια κλείστε το φως και ονειρευτείτε και εσείς την ύπαρξη ενός άλλου κόσμου. Θλιμμένα ηλιοβασιλέματα, ταξίδια σε χώρες αλαργινές ερωτευτείτε και εσείς επάνω σε φεγγάρια. Ξύλα, πέτρες και γυαλιά κάντε και εσείς το θαύμα σας και κατευθύνετε τα μόρια των ιδεών μας στις δημιουργίες του μέλλοντος. Όλα και τίποτα συνάμα δημιουργήστε αυτό που λείπει από τις ζωές των ανθρώπων. Ξαναφτιάξτε εικόνες σιωπηλές και βρείτε την άκρη του λαβυρίνθου. Τότε και μόνο τότε, όλοι εμείς που είδαμε το φεγγάρι να μη στέκεται στο ύψος του τη νύχτα, όλοι εμείς που είδαμε πως ο ήλιος δείλιασε, όλοι εμείς που ακούσαμε τη βροχή χωρίς να βρέχει, όλοι εμείς θα αρχίσουμε το χτίσιμο μέχρι την επόμενη καταστροφή, μέχρι όλα να γίνουν πάλι τα ίδια και να βρεθούν άλλοι που θα δημιουργήσουν ξανά τα θεμέλια ενός νέου κόσμου.