Νέμεσις και σκοπός

Σου το 'χα πει κι άλλη φορά πως είν' παράξενα τ' αλλότρια.
Κρύβουν το κάτι μαγικό, κρύβουν τις ερμηνείες τους, τις ειρωνείες τους, τα ψέμματα τους κάτω από τόνους επίπλαστης φαινομενικής ομορφιάς.
Ψάχνουν να βρουν την άκρη σε πράγματα που δεν έχουν ιδέα.
Γι αυτό δε μπορούν.
Γι αυτό δε μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν.
Σ' αυτά, στ' αλλότρια, ούτε η καληνύχτα μας δεν είναι αρκετή.
Ίσως να μη φτάνει να καλύψει την κενότητα τους.
Μα είναι όμορφα και σαγηνευτικά, όσο κι αν είναι ξένα.
Σα το τραγούδι των Σειρήνων που λίγο έλειψε να πλανέψει και τον Οδυσσέα.
Και έτσι
μέχρι να γίνουν γνωστά,
μέχρι να γίνουν κτήμα,
ακόμα και αν η ομορφιά τους είναι γνώριμα ασήμαντη
κερδίζουν έδαφος στην ρουτίνα της καθημερινότητας μας,
ρουφούν το χρόνο και το χώρο απ' τη ζωή μας.
Μια ζωή που είναι ένα άθροισμα τυχαιοτήτων.
Η ύπαρξη μας η ίδια συμπτωματική.
Πιθανότητες.
Και εμείς τι πράττουμε;
Πως τη βιώνουμε;
Ξεχνάμε να ζήσουμε,
ξεχνάμε να αναπνεύσουμε
ξεχνάμε να είμαστε εμείς
ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι.
Στ' αλήθεια πόσο δύσκολο να λέγεσαι άνθρωπος;
Όμως αυτή η παραδοξολογία των αλλότριων πραγμάτων είναι αυτό που καθορίζει τις ημέρες μας.
Ο Σίσυφος.
Η χρησιμότητα του άχρηστου.
Όλα μαζί και τίποτα παραπάνω.
Ο σκοπός
Ο σκωπτικός
Το νόημα
και το νήμα.
Νέμεσις.
Η ομορφιά και το ωραίο.
Η φύση και ο άνθρωπος.
Εμείς.