Οργασμός

Ο άνεμος φυσάει. Τα φύλλα θροϊζουν. Καθώς ερωτοτροπούν μεταξύ τους ακούγεται το τραγούδι τους...

Είναι στα όνειρα βροχή
είναι στο νου μέσα πνοή
αυτό που απ'την ψυχή μας βγαίνει
και σ' άλλους τόπους μας πηγαίνει

Είναι στις πόλεις ο ξεπεσμός
είναι των "θέλω" ο μαρασμός
ειν' όσα σκεφτήκαμε
και όσα ονειρευτήκαμε

Μα έρχονται κάποιες στιγμές
τυχαίες και μοναδικές
που βιώνεις τη μαγεία
κι ανακαλύπτεις την ουσία

Και τότε η ρουτίνα μας
-γυαλιστερή βιτρίνα μας-
είναι που σπάει και τα χαλάει
και νέος άνεμος φυσάει

Και βήματα πια μαγικά
με μουσικές, χορευτικά
σε οδηγούν σε νέα αρχή
στου ονείρου μας την απαρχή

Κι είναι τ' άγνωστα που έρχονται
όσα μας διαδέχονται
που πια δεν ξέρουμε που θα οδηγήσουν
και σε ποια γη θα καταλήξουν

Μα όταν ο άνεμος κοπάζει
τότε μας τρώει το μαράζι
γιατί όσα ονειρευτήκαμε
ποτέ μας δε γευτήκαμε

Μα έστω για λίγο κατορθώσαμε
τον οργασμό βιώσαμε
κι έστω για λίγο ζήσαμε
τα όνειρα που σβήσαμε

Ο άνεμος σταμάτησε. Απανεμιά. Τότε ακούστηκε η φωνή του γηραιότερου φύλλου. Μέσα στην ησυχία του ηλιοβασιλέματος οι λέξεις βγήκαν αργά από τα χείλη του:

"Ο οργασμός είναι η θέαση του ονείρου στο σούρουπο χειμωνιάτικης ημέρας"

Όλα τα φύλλα έσκυψαν τότε το κεφάλι ευλαβικά και περίμεναν το νέο άνεμο που κάποτε πάλι θα φυσούσε...