Λίγο απ'το παράδοξο πολύ

Τα χείλη σου
αποχωριζόμενα από τα δικά μου
γέννησαν τη σιωπή

Τότε
εύθραυστες οι λέξεις
-χωρίς ήχους-
ακούστηκαν ανάμεσα μας

Και ήταν τότε
που κατανοήσαμε
πως η απόσταση αυτή,
στο στήθος των βαθιών ονείρων μας
ανάμεσα στα αντικριστά μάτια μας,
έμελλε να χαράξει το πεπρωμένο μας

Γιατί είναι πάνω από μένα
όσα μέσα σε μένα
αχνοκατοικούν

Κι είναι πάνω από μένα
όσα τριγύρω μου
με προσπερνούν

Ετσι
ζώντας λίγο απ'το πολύ
απομένει η νοσταλγία
των άδειων αγκαλιών
Και παραμένει στο βάθος των ματιών
ο αντικατοπτρισμός των άλλων
και μια τελευταία αγκαλιά
να υπενθυμίζει την πραγματικότητα
που με ξεπερνά

Πάντα με το πολύ πορεύτηκα,
πάντα με το πολύ...
Και αυτό το πολύ
καμιά πραγματικότητα
δε μπορεί
να μου το στερήσει