Άλλοτε κερδίζεις κι άλλοτε χάνεις, σημασία έχει όμως να παίξεις.
Τα πάνω κάτω έρχονται ή ακριβέστερα τα κάτω έρχονται πάνω. Κάποια στιγμή θα συμβεί και αυτό. Είναι προδιαγεγραμμένο. Μέσα στο βάθος του χάους των ματιών σου καθρεφτίζονται τα σκόρπια όνειρα μου. Στον κρυμμένο πόνο του γέλιου σου αντικατοπτρίζεται το γιατί που είναι κρεμασμένο στην άκρη των βλεφάρων μου. Κι από κάτω τυχάρπαστες κολακείες που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να εκφραστούν.
Έτσι είναι το παιχνίδι που λέγεται ζωή...
Ρίξε νερό στο μύλο τους. Ρίξε λάδι στη φωτιά τους. Φούντωσε τα όνειρα τους, φούσκωσε κι άλλο τα αλλοπαρμένα μυαλά τους. Έτσι κι αλλιώς είναι μικροί για να κατανοήσουν. Έτσι κι αλλιώς είναι απαίδευτοι. Μια μέρα δική μου γεμάτη χάος δεν θα την άντεχαν λεπτό. Κι όμως, ακόμα κι έτσι, δεν θα τους την χαρίσω. Οι μέρες τούτες είναι όλες δικές μου. Μια προς μια. Λεπτό με το λεπτό. Δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.
Μα έτσι είναι το παιχνίδι που λέγεται ζωή...
Περαστικοί περνούν κι ακούν τη μουσική τους. Εκλάμψεις μαγευτικές αλλοπρόσαλλων φώτων εκρήγνυνται στο μυαλό μου. Λουλούδια ανθισμένα σιγά σιγά μαραίνονται. Μη μου ζητάτε εξηγήσεις. Είναι τα προφανή και τ' αυτονόητα δικά σας που δεν καταλαβαίνω. Είναι τα προφανή και αυτονόητα δικά μου που δεν κατανοείτε. Μα καλύτερα έτσι. Από την ψηλή κορφή ενός βουνού ο βοσκός μας βλέπει και γελάει. Τυλίγεται με την κάπα του, μας φτύνει και ξαναγυρνάει στα πρόβατα του απορημένος με τις υπάρξεις μας.
Μα έτσι είναι το παιχνίδι που λέγεται ζωή.
Τι κι αν περάσαν τα χρόνια; Μυστηριακά άστρα φωτίζουν τον ουρανό μας. Η ζέστη του απομεσήμερου κάνει την εμφάνιση αποχαυνώνοντας τους πάντες. Χημικές ενώσεις στα κεφάλια μας δημιουργούν παράδοξες εικόνες. Κρεμασμένα στους τοίχους τα πορτρέτα αλλοτινών καιρών και μουσικές με διάφορα είδη παπαγάλων να επαναλαμβάνουν τα λόγια...
Μα είναι έτσι τελικά το παιχνίδι που λέγεται ζωή;
Φωτογραφία: Brassai
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου