πόσο τα θέλω μου να στήσουνε γιορτή;
Μεσ' το κυνήγι της ανούσιας ουσίας
φάρμακο ρίχνω για να κλείσει η πληγή
Ξέρω χαμένος βρίσκομαι παραπατώντας
γι'αυτό κι αφήνω την ψυχή μου στο χαρτί
μα κάποια βράδια σκοτεινά παραμιλώντας
αναρωτιέμαι πως τα έφερε η ζωή
Έχω τ'αστέρι μου στα βάθη της ψυχής κρυμμένο
είναι ντυμένο με πορφύρα της αυγής
μα να τ' αγγίξω δε μπορώ είναι ατσάλι πυρωμένο
κι έτσι αφήνομαι στα χρώματα της γης
Ταξιδεμένος σε όνειρα χαμένος
μέσα στο χάος του μυαλού μου τριγυρνώ
κι είναι οι μέρες πονηρές κι ας είμαι μπερδεμένος
και ότι δε μ'αγγίζει πλέον προσπερνώ
Όταν τ' αστέρια κατεβαίνουνε στη γη
είναι στ' αλήθεια κάτι μαγικό
κι είναι τα μάτια που μιλάνε στη σιγή
και ξέρω ότι σκέφτεσαι όσα και εγώ
Και έρχεται ο φόβος ο μεγάλος που ορίζει
κάθε μου λέξη, κάθε σκέψη και στιγμή
μα όταν κάπου-κάπου ξεστρατίζει
τότε αφήνεται ελεύθερη η ψυχή
Τι να μου πούνε όλοι τους εμένα
που έζησα όσα δεν είχα φανταστεί
μα ειν' δυο μάτια που κοιτούν, αγαπημένα
και μου θυμίζουν όσα έχω μοιραστεί
Είναι ο πόνος, το δάκρυ και η χαρά μας
ό,τι σε πείθει πως αξίζει να το ζεις
είναι κι οι συναντήσεις μέσα στα όνειρα μας
κι η Τέχνη καταφύγιο που ψάχνεις να σωθείς
Τι να μου πουν εμένα και τα φίδια
άνθρωποι που γνωρίσαμε στου δρόμου τη στροφή
είναι και εκείνοι μια από τα ίδια
και ξέρω πως αισθάνεσαι την ίδια αποστροφή
Μα εγώ θα συνεχίζω το δρόμο το δικό μου
μονάχα έτσι αξίζουν οι στιγμές
ξέρω πως δε το διάλεξα, ίσως το γραφτό μου
που όρισε το αύριο μέσα από το χτες
Κι όσο θα αναλώνομαι θα ψάχνω το εγώ μου
ταξιδεμένος σε σώμα και ψυχή
και θα κρατάω μέσα μου πολύτιμο φυλαχτό μου
κάθε άσχημη και όμορφη στιγμή
Κι αν όσα έζησα ήταν ένα ποίημα
λείπει ακόμα η τελευταία του στροφή
μπορεί και να μη μάθουμε ποτέ το τίμημα
μα έτσι δικαιωνόμαστε
μέσα απ΄την καταστροφή...
Φωτογραφία: Andre Kertesz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου