Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Το μέλι

Άδειοι μουσαμάδες από το παρελθόν
ποιήματα και στίχοι από το παρόν
σκέψεις πάλι στον αέρα τριγυρίζουν
μα του ανθρώπου το μυαλό δε το ορίζουν

Το ξέρω χάνομαι σε βράδια ξεχασμένα
και για παρέα μου θα έχω μοναχά εμένα
μέσα σε σύννεφα τα λόγια αντηχούν
γλυκά όπως το μέλι το μυαλό τρυπούν

Κι είναι το μέλι τούτο αρκετά πικρό
ασυνήθιστο γι' αυτό μοναδικό
πηχτό και σκούρο σαν το αίμα
και σαν εικόνα που μιλάει με το βλέμμα

Είναι τα κρίματα που φτιάχνουν τη ζωή μας
και τα διλήμματα που καίνε την ψυχή μας
πες μου αλήθεια πόσα απ'όλα αυτά καταλαβαίνεις;
αφού για να ζεις πρέπει πρώτα να πεθαίνεις

Κι αν κάποιος βάλει λίγο ανθότυρο στο μέλι
θα γίνει δάκρυ αλμυρό που κανένας δε θα θέλει
κι αν δυσκολεύτηκα λιγάκι να με ορίσω
τη θλίψη που θα έρθει θα καλωσορίσω

Μέσα σε ανέγγιχτα ονειροφτιαξίματα
θα λύσω της ζωής μου τα μπλεξίματα
και κάποτε το μέλι θα γλυκάνει
και του ανθρώπου το σκοπό αλήθεια θα τον κάνει

Και τότε πια το μέλι μου θα έχει την ουσία
θα 'ναι τροφή θεών, νέκταρ και αμβροσία
και στην ψυχή μου μέσα θα 'ναι βαθιά κλεισμένο
σαν φυλαχτό πολύτιμο, παλιό και αγαπημένο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου