Ο πίνακας

Είναι ένας πίνακας παλιός στον τοίχο κρεμασμένος
είναι ένας πίνακας λευκός μ' αόρατες ζωγραφιές
Μ' αυτόν τον πίνακα εγώ από παιδί πασχίζω
από παιδί πασχίζω να συμφιλιωθώ.

Κι είναι στιγμές που έρχονται και πότε είμαστε φίλοι
είναι στιγμές που έρχονται και πότε είμαστε εχθροί
Μα ένα τέτοιο πίνακα όλοι μας κουβαλάμε
άλλοι που τον γνωρίζουμε και άλλοι τον αγνοούν

Είναι οι πίνακες αυτοί στιγμές μας περασμένες
είναι οι πίνακες αυτοί όνειρα του χαμού
Πάντοτε άδειοι μένουν και πάντοτε λευκοί
πάντοτε περιμένουν να ζωγραφιστούν

Κι έρχονται μέρες κάποτε που γεμίζουν χρώμα
έρχονται άλλες πάλι που μένουνε λευκοί

Είναι ένας πίνακας παλιός στον τοίχο κρεμασμένος
που περιμένει κάποτε να ζωγραφιστεί
είναι ένας πίνακας λευκός καθρέφτης του εαυτού μας
είναι ένας πίνακας παλιός που πάντα μένει εκεί.

Αλίμονο αν δεν υπήρχε ο πίνακας αυτός
Αλίμονο αν τα χρώματα μένανε εντός μας.
Οι πίνακες μας διάλεξαν τα χρώματα για εμάς
και σαν καθρέφτες μας κοιτούν, σαν δικαστές στυγνοί.

Ως πότε θα παραμένουμε σαν πίνακες λευκοί;
Ως πότε θα περιμένουμε ν' ανθίσει η ζωή;