Μ' ανάγκασε να το αφήσω.
Γνώριμα τα φώτα του, αχνοφαίνονται πια από τ' ανοιχτά.
Κοίτα τώρα πως το επέκτειναν.
Χιλιάδες πια οι νέες μυρωδιές, οι νέοι του κάτοικοι.
Μοιάζει το λιμάνι, λιμάνι να μην είναι πια.
Μοιάζει με πόλη πια χαοτική.
Τούτο τ'απάνεμο λιμάνι.
Δίπλα του μεγαλώσαμε.
Κοντά του ερωτευτήκαμε.
Σε ένα μικρό κολπίσκο του μετρήσαμε τ' αστέρια.
Τέτοιο λιμάνι, όσο κι αν άλλαξε, δε βρίσκεται όμοιο του πουθενά.
Ήταν νύχτα χειμερινή κάτω απ' το φως του φεγγαριού.
Φώτιζαν τ' άστρα τα σκοτάδια της θαλάσσης...
Και ξαφνικά έγινε μέρα. Και έλαμπε ο ήλιος.
Μέσα στη θάλασσα, πάνω στην επιφάνεια της, ξέσπασε τρικυμία.
Μέσα στον καλό καιρό, μέσα στην νηνεμία.
Μα τ'απάνεμο λιμάνι δεν άφηνε πια τα πλοία να δέσουν.
Κι όμως.
Η νύχτα η χειμερινή κάτω από το φως του φεγγαριού
δεν πνίγηκε.
Σφάλισε τις πόρτες της, έκλεισε τα παράθυρα της και έμεινε εκεί.
Ανέγγιχτη από το πλήρωμα του χρόνου, από το φθόνο των πολλών και από τις βουλές της μοίρας.
Η νύχτα η χειμερινή κάτω απ' το φως του φεγγαριού
κλειδώθηκε για πάντα στ' απάνεμο λιμάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου