Νυχτερινή συμφωνία

Μέσα στο άδειο σπίτι ακούγεται μουσική αγγέλων.
Οι νότες γεμίζουν το χώρο.
"Νυχτερινός περίπατος"
Μάνος.

[...]

Έλα πάλι απόψε
Γύρνα αντίστροφα του ρολογιού τους δείκτες.
Ξεγέλασε την απάτη του χρόνου
στάσου πάνω στα φτερά της πεταλούδας
και γαλήνεψε.

Έλα πάλι απόψε.
Κλείσε τα μάτια.
Μη χαράξεις τις αυλακιές των λαθών πάνω στο πρόσωπο σου.
Δεν αξίζει.
Άσε τον αέρα να περάσει ανεπαίσθητα από τα μαλλιά σου.
Νιώσε το χάδι του.
Ξέρω δεν έχει δικαίωμα.
Πως θα μπορούσε αλήθεια;
Σ' αυτή τη διάσταση όμως ο αέρας είμαι εγώ.
Και αυτό είναι επιτρεπτό.

Έλα και απόψε.
Να ακούσουμε μαζί τη μουσική των άστρων να παίζει για εμάς.
Να ανασάνει το φεγγάρι ανακουφισμένο που γλίτωσε πάλι.

Έλα και απόψε.

Να κοιμηθούμε αγκαλιά.
Και να προσποιηθούμε πως τίποτα δεν άλλαξε το χρόνο.
Πως ο χρόνος δε σταμάτησε.
Συνέχισε να κυλά.

Έλα.
Και με κλειστά τα μάτια να ονειρευτούμε.
Ίσως το κάνουμε και έχοντας τα ανοιχτά.
Έλα και απόψε.
Να καθίσουμε μαζί.
Να ξαπλώσουμε μαζί.
Να κάνουμε έρωτα μαζί.
Και να ακούμε αγκαλιά τη βροχή στο τζάμι να μας νανουρίζει.

Και η νύχτα αυτή
να μην έχει παρελθόν.
Έλα και απόψε.
Να βρεθούμε πάλι στον αφρό των κυμάτων
ξεχνώντας όλες τις διαστάσεις του χρόνου
ξεχνώντας τις πικρές θάλασσες.

Σε αυτή τη νύχτα
το παρόν
είναι ο μόνος νικητής.
Σε αυτή τη νύχτα
υπάρχουμε
μοναχά εγώ κι εσύ.

Κάτω απ'το φως του φεγγαριού

Τούτο τ'απάνεμο λιμάνι.

Μ' ανάγκασε να το αφήσω. 

Γνώριμα τα φώτα του, αχνοφαίνονται πια από τ' ανοιχτά.

Κοίτα τώρα πως το επέκτειναν. 

Χιλιάδες πια οι νέες μυρωδιές, οι νέοι του κάτοικοι.

Μοιάζει το λιμάνι, λιμάνι να μην είναι πια.

Μοιάζει με πόλη πια χαοτική.

Τούτο τ'απάνεμο λιμάνι.

Δίπλα του μεγαλώσαμε.

Κοντά του ερωτευτήκαμε.

Σε ένα μικρό κολπίσκο του μετρήσαμε τ' αστέρια.

Τέτοιο λιμάνι, όσο κι αν άλλαξε, δε βρίσκεται όμοιο του πουθενά.

Ήταν νύχτα χειμερινή κάτω απ' το φως του φεγγαριού.

Φώτιζαν τ' άστρα τα σκοτάδια της θαλάσσης...

Και ξαφνικά έγινε μέρα. Και έλαμπε ο ήλιος.

Μέσα στη θάλασσα, πάνω στην επιφάνεια της, ξέσπασε τρικυμία.

Μέσα στον καλό καιρό, μέσα στην νηνεμία.

Μα τ'απάνεμο λιμάνι δεν άφηνε πια τα πλοία να δέσουν.

Κι όμως.

Η νύχτα η χειμερινή κάτω από το φως του φεγγαριού

δεν πνίγηκε.

Σφάλισε τις πόρτες της, έκλεισε τα παράθυρα της και έμεινε εκεί.

Ανέγγιχτη από το πλήρωμα του χρόνου, από το φθόνο των πολλών και από τις βουλές της μοίρας.

Η νύχτα η χειμερινή κάτω απ' το φως του φεγγαριού

κλειδώθηκε για πάντα στ' απάνεμο λιμάνι.

Τα ερέβη των ψυχών

Η ύπαρξη σου κι η ύπαρξη μου σταχυολογούν τις σιωπές που περιβάλλουν τους αθέατους κόσμους των ονείρων μας. Αφού απομυθοποιήσουν τα μυθοποιημένα παραδεκτά θέσφατα, ετοιμάζονται να φωτίσουν ξανά υπογείως τους σάπιους δρόμους αυτής εδώ της πόλης.

Παραμυθένια σκηνικά συνθέτουν απομονωμένες πληγές που κρύβονται διστακτικά κάτω από το φλοιό των δέντρων. Ακροθιγώς διερευνώντας της ουτοπίας την άκρη μήπως και μείνει για εμάς έστω ένα δάκρυ, ψάχνουμε τα όνειρα που φυλλορροούν στους κάλπικους κόσμους που μας περιβάλλουν.

Ως πότε θα γεμίζουμε τη μοναξιά με ευχές; Ως πότε χαμένες πατρίδες θα δικαιώνουν τις παρτίδες που εμείς διαλέξαμε να χάσουμε; Στον πυρήνα των υποστάσεων μας βρίσκεται η ουσία.Ξέρω πως κάπου κάποτε, οι σιωπές θα αποκτήσουν φωνή. Ανεπαίσθητα θα ακουστούν μέσα στους ήχους της πόλης. Τότε λερωμένα πεζοδρόμια θα φιλοξενήσουν τις άδειες αγκαλιές, γαλήνιες θάλασσες θα απολαύσουν τον έρωτα των κυμάτων με τα βράχια. Άνεμοι θα πνέουν νωχελικά σαν να βαριούνται να πάνε πιο πέρα. Και οι υπάρξεις του τίποτα θα γεμίσουν με συστατικά ανείπωτης ευτυχίας.

Τότε οι κόσμοι θα ενωθούν, τα άστρα θα λάμψουν και νέα λουλούδια θα ξεφυτρώσουν σαν πρόλογος ενός μέλλοντος μακρινού, πριν ο ήλιος ανατείλει ξανά φωτίζοντας τα ερέβη που κατοικούν στις ψυχές μας.