Το κινητό τηλέφωνο

Γεννιέσαι και σου δίνουν ένα κινητό τηλέφωνο να παίζεις. Μεγαλώνεις και φτάνεις στην εφηβεία και τότε αρχίζει να χτυπά πιο δυνατά. Όχι η καρδιά σου αλλά το τηλέφωνο. Πιθανόν μαζί με την καρδιά σου. Πιθανόν. Πρώτοι έρωτες, πρώτες απογοητεύσεις. Το κινητό σου τηλέφωνο όμως πάντα δίπλα σου, πάντα εκεί. Μεγαλώνεις κι άλλο κι αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως πλέον δεν μπορείς χωρίς αυτό. Δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου, χωρίς την προέκταση του χεριού και του αυτιού σου.

Ύστερα ξυπνάς. Και η μέρα σου κυλάει κάπως έτσι:

Με το που ανοίγεις τα μάτια σου κοιτάς στο τηλέφωνο σου να δεις τις κλήσεις και τα μηνύματα. Στη συνέχεια τσεκάρεις και στα διάφορα social media τις ενημερώσεις σου. Αλήθεια με τόσους λογαριασμούς πότε προλαβαίνεις να ζήσεις;

Κάθεσαι να φας το πρωινό σου και το τηλέφωνο πάντα δίπλα σου να σου κρατάει συντροφιά και να σε ενημερώνει, αν χώρισε η Σούλα με τον Τάκη, αν ο Πέτρος με την Γιώτα αγαπιούνται ακόμα και αν ο Παντελής με την Φρόσω βρίσκονται στο "καφέ της άμμου" και περνάνε τέλεια και σούπερ. Μ' αυτά και μ'αυτά έφαγες το πρωινό σου και σε έχει πιάσει χέσιμο. Ήρθε λοιπόν η ώρα το κινητό τηλέφωνο σου να σε συντροφέψει εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Ή τελοσπάντων μαζί με το κινητό του. Αφού ενημερωθείς και στην τουαλέτα, διαπιστώνεις ότι πρέπει να πλυθείς και να ετοιμαστείς για τη δουλειά σου. Δυστυχώς δεν έχεις τρία χέρια για να πλένεις με τα δυο το πρόσωπο σου και με το άλλο να κρατάς το κινητό σου, οπότε ναι- αυτή είναι μια πραγματικά δύσκολη στιγμή!

Φεύγεις άρον-άρον να προλάβεις μην τυχόν και αργήσεις στη δουλειά, την οποία παρεπιπτόντως σιχαίνεσαι, αλλά σου δίνει τα λεφτά για να αγοράσεις το ολοκαίνουργιο κινητό τιμής ενός μηνιάτικου και κάτι. Αφού κάνεις λίγο το μαλάκα στο αφεντικό και αφού εξυπηρετήσεις κάτι μουνόπανα που λέγονται πελάτες, έρχεται η ώρα για το άγιο διάλειμμα σου.

Επιτέλους, θα τσεκάρεις ξανά το κινητό σου διότι μπορεί ο φίλος σου ο Αρχίδιος να κατούρησε το καπάκι στην τουαλέτα και η γυναίκα του η Σκυλοβία να του έβαλε τις φωνές. Ε να μην το ποστάρει; Και εσύ δεν πρέπει να το ξέρεις;

Επιστρέφεις στη δουλειά και μετά από λίγες ακόμα μαρτυρικές ώρες επιτέλους σχολάς. Θα δεις τους φίλους σου, θα πείτε τα νέα σας, θα διασκεδάσετε! Πάτε στην αγαπημένη σας καφετέρια και μετά τις γνωστές χαιρετούρες φωνάζεις το σερβιτόρο για το βασικό: όχι να παραγγείλεις, αλλά για τον γαμημένο κωδικό του wi-fι. Κι αυτό γιατί ενώ έχεις πολλά να πεις με τους φίλους σου, εκείνοι έχουν ήδη συνδεθεί και κάνουν check-in ότι βρίσκονται μαζί σου (ή τελοσπάντων με κάτι που σου μοιάζει) στο συγκεκριμένο καφέ. Μετά από λίγες φοβερές σούπερ ουαου ώρες που περάσατε όλοι μαζί χαρούμενοι  και αγαπημένοι με τα κινητά τηλέφωνα σας στην καφετέρια, δυστυχώς πρέπει να γυρίσεις πάλι σπίτι. Διότι και αύριο θα πρέπει να κάνεις το μαλάκα στο αφεντικό.

Αφού γυρίσεις στην θαλπωρή της οικίας σου λοιπόν και ξαπλώσεις, ανοίγεις ένα βιβλίο να διαβάσεις  ανοίγεις κατευθείαν το κινητό σου να δεις σε πόσους άρεσε η φωτογραφία που ανεβάσατε με τους φίλους σου στην καφετέρια. Και κάπου εκεί σε παίρνει ο ύπνος και βλέπεις σε όνειρο πως έχεις ήδη αποκτήσει το ολοκαίνουργιο μοντέλο κινητού που μόλις κυκλοφόρησε.

Αυτή λοιπόν ήταν μια μέρα σου. Μάλλον αυτή ήταν κάθε μέρα σου. Και τα χρόνια περνούν και οι εποχές αλλάζουν. Και κάποια στιγμή πεθαίνεις. Και δίπλα στο τάφο σου, υπάρχει μια μικρή εσοχή. Γιατί μαζί σου έχουν θάψει και το κινητό σου καθώς όσες εγχειρήσεις και αν έγιναν δεν αποκολλήθηκε ποτέ από το χέρι σου.

Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να παραδεχτούμε την αλήθεια: Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι το κινητό του τηλέφωνο. Όχι ο σκύλος. Χωρίς σκύλο ζεις, χωρίς τηλέφωνο όχι.

Επίσης ερωτήματα όπως "πότε είσαι αληθινός", "πότε είσαι ο εαυτός σου" και "πότε προλαβαίνεις να ζήσεις" δεν έχουν απάντηση.

Όλα τα παραπάνω τα κάνεις κι εσύ, τα κάνω και γω κρατάμε στο χέρι μας συνέχεια  κινητό.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν εμείς -αν θέλουμε- μπορούμε να τα αλλάξουμε. Και είναι στο χέρι μας. Όχι σε αυτό που κρατάει το κινητό, στο άλλο.