Αιωνιότητα

Μαραμένα τα φύλλα των δέντρων ακουμπούν απαλά στη γη, την τελευταία στιγμή της ύπαρξης τους. Βρίσκομαι στο δάσος της σκέψης γι' ακόμα μια φορά παλεύοντας ολομόναχος να χαλιναγωγήσω τα αρχέγονα ένστικτα του είδους μας. Το νωπό χώμα βουλιάζει καθώς πατάω πάνω του. Στιγμές-στιγμές αιωρούμαι. Και για ακόμη μια φορά παύω να υπάρχω στο τώρα. Οι κορμοί των δέντρων γύρω μου, σάπια κουφάρια βυθισμένων πλοίων. Και ξαφνικά αρχίζει η βροχή. Μια βροχή λυτρωτική που μουσκεύει τα ρούχα μου και γεμίζει το στόμα μου νερό. Και κάπου εκεί, στη μέση του δάσους και στον καλπασμό της βροχής πάνω στα σώματα μας, συναντιόμαστε. Και δε χρειάζεται πλέον να μιλήσεις. Και δε σου φτάνουν τα όχι μου και τα μη. Τα μάτια σου δρόμος και θάλασσα που ανοίγουν νέους ορίζοντες και νέους κόσμους εμπρός μου. Μα εγώ δε μπορώ να ταξιδέψω πια. Άφησα τα χνάρια μου σ' αυτή τη γη, σ' αυτά τα μέρη. Κι όσο και αν με καλείς στο δικό σου πέλαγος και όσο και αν με θέλγουν οι ονειρικές σου διαστάσεις, θέλοντας και μη παραμένω χαμένος στο δάσος. Παραμένω στο εδώ και στο τώρα. Όμως μη φεύγεις. Μη με αφήνεις μόνο μου εδώ πέρα. Είναι σκοτεινά και βρώμικα εδώ. Άσε μου κάτι από το μεγαλείο σου και την υπόσταση σου για να 'χω συντροφιά. Και αν στο τέλος δε μπορείς εμένα να πάρεις, πάρε τουλάχιστον μαζί σου τη ψυχή και την καρδιά μου. Και άσε τα φύλλα τα ξερά να υφαίνουν το χαλί του δάσους. Και άσε τα βιολιά να παίζουν. Έτσι κι αλλιώς μόνη είσαι και είμαι μόνος. Τι σημασία έχουν αλήθεια τα χρόνια μπροστά σου; Αφού εσύ αποφασίζεις ποιος θα διαβεί το κατώφλι του χρόνου. Αφού εσύ ορίζεις τα μελλούμενα. Δύσκολες εποχές, ζοφεροί καιροί. Και όσο συνεχίζει η βροχή να μουσκεύει το χώμα, εσύ απομακρύνεσαι. Και ξαφνικά μιλάς και λες τα πρώτα και τελευταία σου λόγια. "Θα ξανάρθω" μου λες. "Φρόντισε να είσαι ακόμα εδώ". Και η βροχή σταματάει. Και ένα λουλούδι ανθίζει. Και βρίσκω επιτέλους το μονοπάτι που έψαχνα για χρόνια να βρω.