Αιωνιότητα

Μαραμένα τα φύλλα των δέντρων ακουμπούν απαλά στη γη, την τελευταία στιγμή της ύπαρξης τους. Βρίσκομαι στο δάσος της σκέψης γι' ακόμα μια φορά παλεύοντας ολομόναχος να χαλιναγωγήσω τα αρχέγονα ένστικτα του είδους μας. Το νωπό χώμα βουλιάζει καθώς πατάω πάνω του. Στιγμές-στιγμές αιωρούμαι. Και για ακόμη μια φορά παύω να υπάρχω στο τώρα. Οι κορμοί των δέντρων γύρω μου, σάπια κουφάρια βυθισμένων πλοίων. Και ξαφνικά αρχίζει η βροχή. Μια βροχή λυτρωτική που μουσκεύει τα ρούχα μου και γεμίζει το στόμα μου νερό. Και κάπου εκεί, στη μέση του δάσους και στον καλπασμό της βροχής πάνω στα σώματα μας, συναντιόμαστε. Και δε χρειάζεται πλέον να μιλήσεις. Και δε σου φτάνουν τα όχι μου και τα μη. Τα μάτια σου δρόμος και θάλασσα που ανοίγουν νέους ορίζοντες και νέους κόσμους εμπρός μου. Μα εγώ δε μπορώ να ταξιδέψω πια. Άφησα τα χνάρια μου σ' αυτή τη γη, σ' αυτά τα μέρη. Κι όσο και αν με καλείς στο δικό σου πέλαγος και όσο και αν με θέλγουν οι ονειρικές σου διαστάσεις, θέλοντας και μη παραμένω χαμένος στο δάσος. Παραμένω στο εδώ και στο τώρα. Όμως μη φεύγεις. Μη με αφήνεις μόνο μου εδώ πέρα. Είναι σκοτεινά και βρώμικα εδώ. Άσε μου κάτι από το μεγαλείο σου και την υπόσταση σου για να 'χω συντροφιά. Και αν στο τέλος δε μπορείς εμένα να πάρεις, πάρε τουλάχιστον μαζί σου τη ψυχή και την καρδιά μου. Και άσε τα φύλλα τα ξερά να υφαίνουν το χαλί του δάσους. Και άσε τα βιολιά να παίζουν. Έτσι κι αλλιώς μόνη είσαι και είμαι μόνος. Τι σημασία έχουν αλήθεια τα χρόνια μπροστά σου; Αφού εσύ αποφασίζεις ποιος θα διαβεί το κατώφλι του χρόνου. Αφού εσύ ορίζεις τα μελλούμενα. Δύσκολες εποχές, ζοφεροί καιροί. Και όσο συνεχίζει η βροχή να μουσκεύει το χώμα, εσύ απομακρύνεσαι. Και ξαφνικά μιλάς και λες τα πρώτα και τελευταία σου λόγια. "Θα ξανάρθω" μου λες. "Φρόντισε να είσαι ακόμα εδώ". Και η βροχή σταματάει. Και ένα λουλούδι ανθίζει. Και βρίσκω επιτέλους το μονοπάτι που έψαχνα για χρόνια να βρω.

Μη φοβάσαι το σκοτάδι

Μη φοβάσαι το σκοτάδι, κρύβει μέσα του φως και όπως είπε και ο μεγάλος Γερμανός πρέπει να έχεις χάος μέσα σου για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει. Στα ονειροπαλέματα του νου γι' άλλη μια φορά βρίσκεσαι χαμένος. Η εκτυφλωτική λάμψη του φωτός ζαλίζει το μυαλό σου και δεν ξέρεις που θα βρεθείς το επόμενο λεπτό. Σε πόλεις και σε χώρες μακρινές θα ταξιδέψει πάλι η ψυχή σου. Μα το σκοτάδι που σε περιβάλλει θα είναι πάντα εκεί μαζί σου. Στο κάτω-κάτω τι να φοβηθείς; Μέρος του εαυτού σου είναι και αυτό. Ευχή και κατάρα για σένα, μάνα και αδελφή. Μη φοβάσαι το σκοτάδι. Γιατί πράγματι κρύβει μέσα του φως. Ένα φως που δεν έχεις καταφέρει ακόμα να ανακαλύψεις σε λίγο καιρό θα γίνει ο δρόμος που θα χαράξει τη ζωή σου. Τα πιο όμορφα και τα πιο άσχημα γεννιούνται μικρά και αυτά. Και στην πορεία γιγαντώνονται. Το σκοτάδι όμως πάντοτε θα έχει μέσα του τη λάμψη σου και ίσως γίνει αστρόσκονη που θα καθίσει πάνω στο φύσημα του χρόνου. Ίσως να μη μάθεις ποτέ. Ίσως και να ζήσεις όλα όσα ονειρεύτηκες. Ίσως καταραμένος και πληγωμένος να φύγεις και ίσως δοξασμένος. Αλλά πάντα να μην ξεχνάς πως το σκοτάδι κρύβει μέσα του φως. Και τα παραδείγματα πολλά. Και οι ώρες ατέλειωτες. Και η αιωνιότητα θα σε παρατηρεί σαν να είσαι ένας κόκκος άμμου. Μέσα  στο σκοτάδι κρύβονται οι πιο βαθιές σου σκέψεις. Το αν θα αντέξεις να τις κοιτάξεις κατάματα είναι δικιά σου επιλογή. Μα ότι και να κάνεις στο τέλος, ότι και να γίνει, δεν πρέπει να φοβάσαι. Σίγουρα τι θα βρεις δεν ξέρεις σε αυτή τη μάχη των αιώνων ανάμεσα στο χρόνο και την ύπαρξη σου. Μη νιώθεις όμως άσχημα, μη νιώθεις καταραμένος. Η κατάρα σου είναι αυτό που σε οδηγεί να ξεφύγεις από την ασημαντότητα. Είναι αυτό που γεμίζει το είναι σου. Είναι το φως που κρύβεται πάντα μέσα στο σκοτάδι. Μη βλέπεις μόνο όσα φαίνονται, κοίτα και παρακάτω. Αν τραβήξεις την μαύρη κουρτίνα, η θέα πίσω από το παράθυρο του μπαλκονιού είναι εκπληκτική. Και σου φανερώνει όλα όσα δεν πίστευες ποτέ σου ότι θα δεις. Και σου εμφανίζει νέους και άγνωστους για τους πολλούς κόσμους. Μα πίσω από την κουρτίνα βρίσκεται και το σκοτάδι. Αν φοβηθείς να την τραβήξεις δεν θα μάθεις ποτέ, δε θα γνωρίσεις ποτέ τον ονειρικό κόσμο που βρίσκεται από πίσω. Και όπως η νύχτα κάποτε τελειώνει και εμφανίζεται ο ήλιος, έτσι και το σκοτάδι κάποτε θα εξαφανιστεί και θα δεις το φως. Γιατί μην ξεχνάς πως δεν πρέπει να φοβάσαι το σκοτάδι. Όσοι αιώνες και αν περάσουν, όσα χρόνια και αν την πλάτη της ύπαρξης χαιδέψουν, πάντοτε το σκοτάδι θα κρύβει μέσα του φως και το χάος που υπάρχει θα γεννάει αστέρια που χορεύουν.