Ξέρω πως βρεθήκαμε εκεί στο λίκνο που κοιμούνται οι ψυχές πριν γεννηθούν.
Γνωρίζω πια.
Βγαίνοντας από τη λήθη, μαθαίνει κανείς την αλήθεια.
"Και δε γνωρίζει το κακό κανείς, αν δε του λάχει πρώτα" *
Είτε είναι έτοιμος κανείς, είτε όχι η αλήθεια έρχεται και τον χτυπά κατάμουτρα.
Σαν ξεροβόρι,
σαν σταγόνες καταιγίδας
που γδέρνουν το πρόσωπο μου,
σαν ξυράφια
που κάθε φορά
μα κάθε φορά
χαράζουν τις αυλακιές της ψυχής μου.
Κι ας είσαι το μόνο πράγμα
που τις δημιούργησε,
που τις διέλυσε
που τις περιποιήθηκε
που τις λάτρεψε
που τις ξαναγέννησε
ας είσαι η ζωή και ο θάνατος τους
η γέννηση και η καταστροφή τους.
Θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου καθρέφτισα
το έρεβος της ψυχής μου
θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου πως κοίταξα
κατάματα τον εαυτό μου.
Και τότε δε δείλιασα,
τότε δεν κοντοστάθηκα
προχώρησα ορμητικά στο αντίθετο του θανάτου
παραδόθηκα ολοκληρωτικά σε μια τρέλλα που όμοια της δεν υπήρξε
και δυο φωτεινά αστέρια κρύφτηκαν για πάντα στην καρδιά μου.
Θυμάμαι ακόμα πως δεν τρόμαξες
θυμάμαι ακόμα πως το άντεξες
να βλέπεις να ζω και να μη ζω
να βλέπεις τον κάθε θάνατο και την κάθε γέννηση μου.
Και ας έγδαραν τ' αστέρια την ψυχή μου.
Και τώρα μη μιλάς,
τα λόγια σπάνια είναι αναγκαία σε τέτοιες περιστάσεις.
Έλα μονάχα την ώρα που σωπαίνουν οι ψυχές
κι αγκάλιασε με.
Σταμάτησε το χρόνο πριν έρθει το καλοκαίρι
στμάτησε το χρόνο πριν η θάλασσα βρέξει τη θνητότητα μας
σταμάτησε το χρόνο σε ένα παγωμένο χειμώνα
όπως τα κύματα σταματούν
πάνω στους κυματοθραύστες.
* "Ερωτόκριτος" -Βιτσέντζος Κορνάρος
