Ψάχνοντας τα αρχεία στο υπολογιστή μου για κάτι που ήθελα να βρω, έπεσα πάνω σε μια "ξεχασμένη" συνέντευξη δύο ανθρώπων των οποίων την μουσική αγαπώ. Αποφάσισα λοιπόν να την ξαναβάλω στο διαδίκτυο από αυτόν εδώ το χώρο μιας και παλιότερα (το 2011) που είχε πραγματοποιηθεί η συνέντευξη είχε δημοσιευθεί σε ένα blog το οποίο τότε διαχειριζόμασταν με κάτι φίλους. Το blog αυτό όμως έπαψε πια να υπάρχει και θεώρησα πως θα ήταν κρίμα να μην υπάρχει κάπου στο διαδίκτυο μια συνέντευξη που για εμένα προσωπικά σήμαινε πολλά... Πάμε λοιπόν!
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ACTIVE MEMBER
Συζητώντας με τον εαυτό μου από μικρός, του είπα: «Φίλε,
άκου να δεις. Εγώ και εσύ είμαστε εδώ πέρα. Προχωράμε λοιπόν μαζί, με στόχο και
σκοπό μας να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας».
Περνώντας τα χρόνια, έπεσε στα χέρια μου το «Άξιον Εστί»,
του Οδυσσέα Ελύτη.
Κάπου εκεί, βρήκα τη φράση που σημάδεψε τη ζωή μου: «Να
λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση».
Από εκεί και πέρα, ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου, ήταν να
γνωρίσω από κοντά δύο ανθρώπους που με τους δικούς τους στίχους, σημάδεψαν
σημαντικές στιγμές της ζωής μου: Τον Μιχάλη Μυτακίδη και τη Γιολάντα
Τσιαμπόκαλου, ή αλλιώς B.D Foxmoor και
Sadahzinia. Ο
δημιουργός των Active Member
και η νεράιδα της ελληνικής hip-hop σκηνής,
σύντροφος του στη ζωή και τη μουσική.
Κάπου ανάμεσα σε συναυλίες, προβλήματα, τη Ρούμπα, την κόρη
τους Μάγια και διάφορους στίχους, το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε.
Ήταν στις 17 Απριλίου 2011, στη συναυλία των Active Member στο
Gagarin. Εκεί, γνώρισα
από κοντά τον Μιχάλη και τη Γιολάντα, ενώ καθυστέρησα και λίγο την έναρξη της
συναυλίας για να τους απευθύνω κάποιες ερωτήσεις, σε κάτι που κάποιοι θα
ονόμαζαν συνέντευξη. Εγώ το λέω εκπλήρωση ενός ονείρου. Μιχάλη και Γιολάντα,
σας ευχαριστώ…
-Μιχάλη, 20 Ιουνίου
1992. Μια ημερομηνία που φαντάζομαι ότι θα σημαίνει πολλά για σένα. Σε γυρνάω
χρόνια πίσω. Τι ακριβώς σου θυμίζει, ποια είναι τα συναισθήματα σου;
«Κοίτα, η αρχή πάντα θυμίζει πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, σου
θυμίζει ότι περνάνε γρήγορα τα χρόνια, όταν τη σκέφτεσαι (γέλια).
Δεύτερον κάνεις πάντα ένα γρήγορο απολογισμό στο μυαλό σου
να δεις τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που συνέβη σε εμάς ήταν γεμάτο ζωή
με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Χαρές, λύπες, τραγωδίες, κωμωδίες,
οτιδήποτε μπορεί να είναι η ζωή μας. Απλά δεν έχω πέσει ευτυχώς ακόμα στην παγίδα
της νοσταλγίας, γιατί συνέχεια κάνω πράγματα και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να
νοσταλγεί, κάπως σαν το «Πίσω δεν γυρνάω».
Μπορεί η ημερομηνία αυτή να είναι ορόσημο γιατί εκείνη τη
μέρα φτιάχτηκαν οι Active Member,
αλλά τώρα έχουν περάσει 19 χρόνια και έχω όρεξη για καινούργια πράγματα. Ό, τι
και να σου πω θα είναι εγκυκλοπαιδικό για τα χρόνια αυτά. Και αριθμούς και
στατιστικές…
Ξέρεις καμιά φορά αυτοί που κάνουν πράγματα δεν προλαβαίνουν
να τα ζήσουν και καλά, μη νομίζεις. Τα ζούνε διαφορετικά, αλλά δε σημαίνει ότι
τα ζούνε και καλά».
Στο πρώτο κομμάτι του
πρώτου δίσκου σας, τη «Διαμαρτυρία» (1993), λες πως «ορκίζομαι πως δεν θα
τραγουδήσω με στίχο ελληνικό, μα το κάνω για να νιώσετε ότι και αν πω». Σήμερα,
πιστεύεις ότι όλοι αυτοί που σε ακούνε και σε στηρίζουν τόσα χρόνια, έχουν
νιώσει κάτι απ’ όσα έχεις πει;
«Σίγουρα, αλλιώς δεν θα υπήρχαμε. Φαντάσου ότι όταν δεν
είσαι μέρος του παιχνιδιού γενικά, για να υπάρχει κόσμος που σε στηρίζει και
αφήνει την ψυχή του κάτι καταλαβαίνει.
Τώρα αν ακριβώς έχουν κατανοήσει αυτά που εγώ ήθελα να
περιγράψω, είναι ένα άλλο θέμα, αλλά η ελευθερία ανήκει και σε αυτούς που
σκέφτονται, σε αυτούς που ακούνε και όχι μόνο σε αυτούς που γράφουν. Δηλαδή εσύ
μπορεί να βρεις ένα κομμάτι της ζωής σου και να το εξηγήσεις διαφορετικά. Εγώ
έφτιαξα τραγούδι που αφορούσε εμένα, το έκανα για μένα.
Αφού το μοιραστήκαμε είσαι ελεύθερος να το πάρεις όπως θες».
(Στο σημείο αυτό
μπαίνει και η Γιολάντα στο δωμάτιο)
Αληθεύει ότι οι
στίχοι σας, διδάσκονται σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α.;
«Τώρα αυτό καλό είναι; (γέλια). Εντάξει μου έχουν πει
διάφορα για πολλά πανεπιστήμια και στη Γερμανία και στην Αγγλία. Εμένα θα με
ενδιέφερε πολύ όχι να διδάσκονται, αλλά να ακούγονται και να μοιράζονται στα
δικά μας πανεπιστήμια.
Το τι μπορεί να πάρει ένας Γερμανός, ένας Άγγλος και ένας
Αμερικανός από τη γλώσσα μας καταλαβαίνεις και εσύ ότι θα είναι ελλιπές.
Τώρα πως καταφέρανε κάποιοι άνθρωποι κάποτε και πήραν Νόμπελ
λογοτεχνίας στα ελληνικά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το δικό μας το παιχνίδι με τις λέξεις απευθύνεται δυστυχώς
μόνο στους ανθρώπους που ζούνε και καταλαβαίνουν αυτή τη γλώσσα και την τρέλα
της.
Αλλά από εκεί και πέρα, δεν με έχουν καλέσει και πουθενά για
να το επιβεβαιώσω. Έχω ακούσει και έχω δει και έχω μάθει ότι ασχολούνται
κάποιοι με τους στίχους μας και λίγο παραέξω».
Είσαι μαζί με μια
πανέμορφη γυναίκα που πολλοί θα ποθούσαν. Γενικά, ζηλεύεις;
«Όχι, γενικά δε ζηλεύω, ζηλεύω που δεν είμαι και εγώ πια
όμορφος για να μπορεί και εκείνη να έχει κάτι έτσι πιο όμορφο δίπλα της (γέλια).
Έπεσες τώρα σε ένα σημείο μου που δεν είναι από τα τρωτά
μου. Γενικά δε ζηλεύω».
Γιατί αποχώρησαν όσοι
αποχώρησαν στο παρελθόν από τους Active Member; Ποιοι ήταν οι λόγοι; Και γιατί πιστεύεις ότι οι δικές
τους μετέπειτα προσπάθειες δεν έχουν την ανάλογη επιτυχία που έχουν οι Active Member μέχρι
σήμερα;
«Τους λόγους
βασικά τους ξέρουν εκείνοι. Τώρα το τι μου είπαν εμένα σαν δικαιολογία δεν
χρειάζεται να το πούμε εδώ. Σημασία έχει ότι ο καθένας με την πορεία του
αποδεικνύει το αν ξέφυγε από το μονοπάτι του. Το αρχικό μονοπάτι του.
Τώρα εμένα η λογική μου δεν επιτρέπει, παρόλο που είμαι
υπερβατικό άτομο, λοξοδρομήσεις τόσο μεγάλες. Εκείνοι μάλλον μέσα τους το
είχαν, το κάνανε, κάποιοι το πλήρωσαν, σε κάποιους μπορεί να βγήκε, να περνάνε
καλά…
Ξέρεις, δεν με αφορά. Εφόσον έχουν φύγει από τα πράγματα τα
δικά μας, είναι σαν να μην τους γνώρισα ποτέ πραγματικά».
Τα πράγματα στην
Ελλάδα γενικότερα, πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ποια θα ήταν η γνώμη σας για
έναν νέο άνθρωπο ο οποίος σκέφτεται να ψάξει την τύχη του στο εξωτερικό;
«Σήμερα θα ξεκινήσω με ένα κομμάτι καινούργιο που τελειώνει
λέγοντας ότι «εμείς θα κάτσουμε εδώ και θα γελάμε […] θα την περάσουμε μαζί τη
νυχτιά, στων βουβών την εσχατιά». Δεν είμαι από αυτούς που «λακίζουν» στα
δύσκολα, αν και έχω τη δυνατότητα, έχω ανθρώπους δηλαδή έξω, φίλους, που θα
μπορούσα να κάνω και πράγματα εκεί. Ειδικά η Γιολάντα θα μπορούσε να κάνει πάρα
πολλά πράγματα έξω από εδώ, μάλλον πολύ περισσότερα απ’ αυτά που κάνει εδώ.
Το παιδί μας ξέρω ότι δεν είναι ο καταλληλότερος τόπος για
να μεγαλώσει, αλλά επειδή εγώ είμαι και πρόσφυγας μέχρι τώρα δεν έχω νιώσει την
ανάγκη του εξωτερικού. Ότι θα ήθελα κάπου αλλού και όχι στην Αθήνα, δηλαδή
κανένα χωριουδάκι παραέξω να πάμε εκεί και να αράξουμε, αυτό ναι. Αλλά να πάω
τώρα που;
Έχω φίλους που μου διηγούνται πράγματα από τα έξω και μπορεί
να φαίνονται άνετα, αλλά έχουν άλλα πράγματα που εμείς εδώ τουλάχιστον δεν θα
τα χάσουμε ποτέ. Άρα το να προτείνω εγώ κάτι, ξέρεις είμαι και ο τελευταίος
άνθρωπος που θα το έκανε.
Εξάλλου, εμένα σε αυτό το μέρος με πετάξαν, όπως και τους
παππούδες μου. Δεν επιλέξαμε να μεγαλώσουμε σε αυτό το μέρος… Μεγάλωσα
φωνάζοντας με οι άλλοι τουρκόσπορο…και το συνήθισα… Και φαντάσου τώρα ότι δεν
μου καίγεται και πολύ καρφί αν σε άλλες μέρες θα είναι πιο καλά. Εδώ με
πετάξανε.
Τώρα αν χρειαστεί κάποτε να φύγω θα πάει να πει ότι κάπου
αλλού με καταλαβαίνουν. Εμείς έχουμε ωστόσο και το τραγικό αυτό που λέγαμε πριν
με τη γλώσσα, που αυτό που κάνουμε δυστυχώς δεν μπορούνε να το καταλάβουν και
αλλού και έτσι, πρέπει να κάτσουμε μαζί και να το μοιραστούμε.
Δηλαδή δεν μπορώ να γράφω για έναν Άγγλο π.χ.».
Γιολάντα, είσαι
μητέρα, σύζυγος, στιχουργός, τραγουδίστρια, συγγραφέας και τόσες άλλες
καθημερινές ιδιότητες. Πως τα καταφέρνεις, αν τα καταφέρνεις, όλα αυτά μαζί;
«Πασχίζω να τα καταφέρω. Νιώθω ότι είμαι στη μέση σε όλα.
Κάτι πάντα μένει έξω, κάτι πάντα δεν προλαβαίνει να γίνει σωστά. Απλά σε αυτή
τη φάση προσπαθώ να βάλω προτεραιότητες.
Και βασική μου προτεραιότητα για να μην πω η μόνη, είναι η
οικογένεια μου, η Μάγια και ο Μιχάλης. Και από εκεί και πέρα όλα τα άλλα. Όταν
μεγαλώνεις ένα παιδί, πρέπει να μπούνε όλα τα άλλα λίγο πιο πέρα».
Μιχάλης: «Δεν μεγαλώνει μόνο ένα παιδί, μεγαλώνει και εμένα
και το σκύλο μας τη Ρούμπα, τρία παιδιά έχει (γέλια)!
Γιολάντα: «Ναι, μια μάχη με το χρόνο δίνω κάθε μέρα».
Έχετε καταφέρει κάτι
δικό σας, χωρίς την ύπαρξη χορηγών και αφεντικών. Πόσο εύκολο είναι να
καταφέρει κάποιος κάτι τέτοιο σήμερα; Και πόσο εύκολα ή δύσκολα το καταφέρατε
εσείς;
Μιχάλης: «Εμάς ήταν ο τρόπος μας από παλιά αυτός. Από την
αρχή. Απλά τα τελευταία χρόνια το φωνάζουμε γιατί έχει παραγίνει η ιστορία.
Γιατί πρέπει τουλάχιστον κάποια παιδιά να ξέρουν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος
να κάνεις τα πράγματα. Δεν είναι ανάγκη να τα κάνουν όλα όλοι με τον ίδιο
τρόπο.
Κάποιοι αντέχουν το τίμημα, όπως εμείς και δεν ανέχονται
κάποια πράγματα στην ηθική τους και κάποιοι είναι πιο ευέλικτοι και φοβούνται
το τίμημα.
Εμείς αυτό το είδος του τιμήματος δεν το μετράμε.
Γιολάντα: «Για εμάς είναι και λίγο αυτονόητο αυτό. Θυμάμαι
όταν ο Μιχάλης μου είπε να κάνουμε το «No sponsors movement», δεν μπορούσα να καταλάβω
γιατί χρειάζεται να το δηλώσουμε αυτό το πράγμα. Χρειάζεται να δηλώνεις το
αυτονόητο δηλαδή.
Κάπου το 2003 ήταν που το δηλώσαμε δηλαδή. Για εμάς ήταν
αυτονόητο να γίνουν έτσι τα πράγματα, χωρίς κανέναν στο κεφάλι σου».
Το θέμα είναι πώς
μπορείς να τα καταφέρεις, χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι σου…
Μιχάλης: «Όχι μπορείς. Μπορείς. Κάποιοι μπορούν ακόμα πιο
μαζεμένα από εμάς. Τα πάντα μπορείς να κάνεις. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος
τρόπος σε αυτή την ιστορία, απλά εμάς είναι ο τρόπος μας. Δεν έχω να τον
προτείνω σε όλους. Απλά ο καθένας κρίνει και έχει τα παραδείγματά του».
Αν υποθέσουμε πως ο
κόσμος κάποια στιγμή, σταματήσει να σας στηρίζει τι θα κάνετε για να ζήσετε;
Γιατί έχετε πει ότι η κύρια πηγή εσόδων σας είναι οι συναυλίες. Αν λοιπόν
κάποια στιγμή ο κόσμος δεν συνεχίσει, τι θα κάνετε;
Μιχάλης: «Θα πρέπει να σταματήσουμε».
Γιολάντα: «Πάντα βρίσκεις τρόπους».
Μιχάλης: «Εγώ ξέρω να κάνω και άλλα πράγματα, η Γιολάντα
κάνει ήδη και άλλα, εγώ θα πρέπει να πάω να τα θυμηθώ λιγάκι».
Ναι, απλά δεν
μπορούμε να φανταστούμε το Μιχάλη ιδιοκτήτη εστιατορίου όπως τότε…
Μιχάλης: «Τι λες τώρα, γιατί όχι; Ξέρεις πόσο θα ήθελα να
μπορούσα τώρα να είχα ένα μικρό ταβερνάκι και να μαγειρεύω μόνος μου, απλά δεν
γίνεται».
Γιολάντα: «Ναι μου το λέει καμιά φορά και αυτό. Ξέρεις να
κάνουμε αυτό, να κάνουμε και εκείνο. Και του λέω όχι άσε, θα το αναλάβω και εγώ
αυτό (γέλια)!
Μιχάλης: «Δεν θα μπορώ να το στηρίξω, γι’ αυτό δεν το κάνω.
Αλλά κοίτα, «όλα τελειώνουν και όλα περνάνε», όπως έλεγε και ο Βάρναλης. «Ιδέες
βασίλισσες κακογερνάνε», απλά εγώ δεν ανησυχώ γιατί η ιδέα η δικιά μας δεν
είναι βασίλισσα και άρα έχουμε δρόμο ακόμα και στη συνεννόηση με τον κόσμο…
Αυτό που μπορεί να χρειαστεί είναι να στριμωχτούμε όλοι
λίγο. Λίγο ο κόσμος, λίγο εμείς με πιο φτηνά εισιτήρια, πιο μαζεμένα πράγματα.
Αλλά η επαφή δεν δείχνει μέχρι τώρα ότι χρειάζεται να κοπεί. Ίσα - ίσα, το
αντίθετο. Όσο περνάν τα χρόνια, τόσο πιο έντονη γίνεται η σχέση με τον κόσμο.
Είστε μαζί πολλά
χρόνια. Έχετε νιώσει τη φθορά του χρόνου να αγγίζει τη σχέση σας; Κάθε μέρα
μαζί. Σπίτι, συναυλίες, κάνετε πράγματα μαζί… Δε βαριέστε ο ένας τον άλλο;
Μιχάλης: «Φρόντισε η ζωή να μη βαριόμαστε».
Γιολάντα: «Αφού τώρα τον βλέπω, στη συναυλία».
Μιχάλης: «Δεν είμαστε και μια νορμάλ οικογένεια με στάνταρ
ωράρια. Εγώ βρίσκομαι πολύ περισσότερο από τη Γιολάντα πια στο δρόμο και για τα
άλλα πράγματα που κάνουμε και η Γιολάντα υποχρεωτικά βρίσκεται περισσότερο στο
σπίτι με το μωρό, λόγω ανικανότητας δικής μου για κάποια πράγματα αλλά ψάχνουμε
να βρούμε χρόνο και για εμάς.
Φαντάσου ότι είμαστε μαζί 15 χρόνια, αλλά η Μάγια είναι μόνο
2 χρονών και είμαστε παντρεμένοι τα τελευταία 3 χρόνια».
Μιχάλη μπορείς να μας
πεις ένα αρνητικό και ένα θετικό στοιχείο της Γιολάντας; Και αντίστοιχα η
Γιολάντα για εσένα;
«Η Γιολάντα μπορεί να σου μιλάει ώρες για τα αρνητικά μου,
που τα έχει και φρέσκα (γέλια και από τους δύο).
Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να σου περιγράψω πράγματα από τη
μαγεία αυτής της σχέσης… Δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Εγώ θα ήθελα να μπορούν
όλοι στη ζωή τους να ζήσουν κάποια στιγμή μια τέτοια σχέση. Αυτό θα ήθελα να
σου πω γιατί ένα πράγμα αρνητικό και θετικό δεν γίνεται. Μόνο δηλαδή ένα
αρνητικό και ειδικά μόνο ένα θετικό, θα αδικούσα τα πάντα».
Γιολάντα, τελικά
πιστεύεις ότι με τη Μάγια, έχεις φτάσει στην άκρη του ονείρου;
«Όχι, σίγουρα όχι. Εδώ κάθε μέρα γίνονται πράγματα και
θάματα. Κάθε μέρα πάει λίγο παραπέρα το όνειρο, προχωράει».
Θα σκεφτόσασταν ποτέ
να αφήσετε τον Πειραιά και το Πέραμα, για κάποια άλλη πιο «σικ» περιοχή; Εκάλη,
Κολωνάκι κτλ.;
Μιχάλης: «Όχι! Τώρα να φύγεις από το Πέραμα και να πας σε
κάποιο άλλο μέρος της Αθήνας όχι. Αλλά για χωριό, για θάλασσα, για ησυχία, εγώ
θα το έκανα εύκολα και φαντάζομαι και η Γιολάντα».
Γιολάντα: «Εγώ θα το έκανα ακόμη πιο εύκολα, φοβάμαι για το
Μιχάλη να σου πω την αλήθεια. Εγώ έφευγα πάρα πολύ εύκολα».
Μιχάλης: «Η Γιολάντα έχει ένα σπιτάκι σε ένα μέρος που πάμε
και είχαμε αποφασίσει να μένουμε εκεί, αλλά δεν μας τα έφερε καλά. Ο
τραυματισμός ο δικός μου (σ.σ. ο Μιχάλης είχε χτυπήσει στο πόδι και είχε
αναγκαστεί να μείνει στο κρεβάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα) και άλλα πράγματα
δεν μπορέσαμε να πάμε.
Πιστεύω να μπορέσουμε κάποτε να πάμε να μείνουμε εκεί μόνιμα».
Γιολάντα: «Εγώ έχω να σου πω ότι επειδή οι ρίζες του Μιχάλη
είναι στο Πέραμα και κάθε φορά που μου λέει να πάμε κάπου να μείνουμε μόνοι
μας, γιατί το Πέραμα δεν είναι μέρος να μεγαλώσει το παιδί μας και όλα αυτά,
δεν διαφωνώ, απλά φοβάμαι πάρα πολύ για το Μιχάλη, ότι δεν μπορεί να αποκοπεί
από το Πέραμα και γι’ αυτό το λόγο είμαι πάντα αυτή που τον σταματάω, ενώ το
θέλω πάρα πολύ.
Μιχάλης: «Αν έχεις ακούσει το κομμάτι «Μεγάλη αντίφαση» (στο
δίσκο «Απ’ της φτιάξης μας τα λάθια» ), είναι αυτή ακριβώς η ιστορία. Το πώς
γίνεται ένα μέρος που το λατρεύεις να μην μπορείς να ζήσεις πια εκεί».
Μιχάλη, μιλάς καιρό
τώρα για μια πρεμιέρα. Αναβάλλεται, έρχεται, δεν θα έρθει ποτέ; Και βάση όσων
λέγαμε πριν περί κρίσης, όλα αυτά, ωθούν τον κόσμο σε μια αντίδραση, παρ’ όλα
αυτά δεν τη βλέπουμε αυτή την αντίδραση…
«Κοίτα, η πρεμιέρα που ονειρεύομαι εγώ να είμαι εκεί για το
έργο που θα παιχτεί, δεν έχει τόσο μεγάλη σχέση με την κρίση. Γιατί θα θυμάσαι
από πότε το λέω.
Εγώ αυτό που περιμένω είναι να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο
που θα μας ξαναφτάνουν τα λίγα, θα ονειρευόμαστε τα καλά, θα παλεύουμε γι’ αυτά
και δεν θα υπάρχουν τόσα πολλά λαμόγια σ’ αυτό τον τόπο. Δηλαδή, δεν αντέχω
άλλο αυτή την ιστορία.
Άρα φαντάζομαι ότι αν έχω καλή γνώση των καιρών, δεν είμαστε
μακριά από το έργο.
Και ξέρεις, πριν το έργο, όταν ο αγρότης θέλει να ξαναφυτέψει
κάτι, βάζει φωτιά στο χωράφι και το καίει…Πρώτα θα περάσει η φωτιά και μετά
εμείς».
Γιολάντα, μπορείς να
μας πεις πως έγινε η γνωριμία σου με τους Active Member και πως η προσωπική σου γνωριμία
με το Μιχάλη; Για να σε γυρίσω και εσένα λίγο πίσω…
«Κάπου το 1994 πρέπει να ήταν όταν πρωτοείδα το Μιχάλη,
ωστόσο τον άκουγα μέσα από τους δίσκους που έβαζε ο αδελφός μου και τη λατρεία
- πόρωση που είχε τότε με το Μιχάλη, πιτσιρικάς και αυτός.
Ο αδελφός μου, συμμετείχε σε ένα σχήμα που είχαν τότε οι Active Member και μέσα από αυτό τον
γνώρισα. Πήγα σε κάποια συναυλία, άκουσα το «Στην ώρα των σκιών», δεν είχα
σχέση με το hip hop μέχρι τότε, και ακούγοντας το, συγκλονίστηκα με την
αμεσότητα του…Από τότε, κόλλησα.
Έγινε το ένα τραγούδι το «Σαν δάκρυα», ήμουν 18 περίπου
τότε, οπότε όλα έγιναν παράλληλα και η σχολή μου και η σχέση μου με το Μιχάλη
και… ήταν όμορφες μέρες, πολύ όμορφες μέρες τότε».
Υπάρχουν πράγματα για
τα οποία να έχετε μετανιώσει είτε στην καριέρα σας είτε στη ζωή σας;
Μιχάλης: «Σίγουρα υπάρχουν. Υπάρχουν πράγματα που έχουμε
μετανιώσει που δεν τα χειριστήκαμε ή δεν διαχειριστήκαμε καλύτερα».
Γιολάντα: «Εγώ μετανιώνω που δεν δίνουμε πολύ χρόνο στον
εαυτό μας να ακούσουμε αυτά που φτιάχνουμε, να διαβάσουμε αυτά που γράφουμε…
Καμιά φορά διαβάζω στίχους παλιούς και λέω ποιος το έχει γράψει αυτό; Σαν να
ήταν κάποιος άλλος εκεί.
Αλλά τελικά ίσως να μην γινόταν και αλλιώς. Δηλαδή μετανιώνω
και δεν μετανιώνω. Δεν ξέρω να σου πω κάποιον άλλο τρόπο να γινόταν όλο αυτό».
Πότε να περιμένουμε
τη Μάγια στη σκηνή;
(Γέλια και από τους δύο)
Γιολάντα: «Αν ρωτάς τον πατέρα της σύντομα! Αν ρωτάς εμένα,
στα 25, 26»!
Μιχάλης: «Ότι είναι να συμβεί, θα συμβεί».
Γιολάντα: «Εγώ θέλω να είναι ευτυχισμένη».
Μιχάλης: «Εξάλλου η σκηνή δεν είναι μόνο αυτό που
φαντάζεσαι. Αν ανέβεις στη σκηνή και δεν είσαι έτοιμος, ο ανηφοροκατήφορος
είναι βαρύς. Θέλει να είσαι έτοιμος. Μην κοιτάς πως έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη
χώρα. Θέλει να είσαι έτοιμος. Και όταν θα φύγεις από τη σκηνή πάλι πρέπει να
είσαι έτοιμος. Γιατί μετά δύσκολα ζεις χωρίς τη σκηνή».
Ποιο είναι το
συναίσθημα σας όταν έχετε μπροστά σας ένα λευκό χαρτί;
Μιχάλης: «Το λευκό χαρτί θα σου πει η Γιολάντα γιατί εγώ
γράφω σε μαύρο πάντα, με ασημένιους μαρκαδόρους. Είναι το βίτσιο μου εδώ και
χρόνια».
Δηλαδή σε χαρτί
γράφετε; Όχι σε Η/Υ;
Μιχάλης: «Σε χαρτί, δεν γίνεται αλλιώς».
Γιολάντα: «Τα παραμύθια γράφω στον Η/Υ. Στίχους μόνο σε χαρτί,
δεν μπορώ αλλιώς».
*Θέλω να ευχαριστήσω το Μιχάλη και τη Γιολάντα για το χρόνο
που μου διέθεσαν. Κυρίως όμως τους ευχαριστώ για όσα μου έχουν δώσει όλα αυτά
τα χρόνια, για την απλότητα, την αμεσότητα και την ειλικρίνεια τους. Δύο
εκπληκτικοί άνθρωποι που μπορείς να συζητάς μαζί τους για ώρες. Σας ευχαριστώ…
«…Ταραχή θα πέσει στον Άδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από
την πίεση τη μεγάλη του ηλίου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι
ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση…»
Άξιον εστί – Προφητικόν (Οδ. Ελύτης)
