Μια νέα μέρα σε λίγο θα ξεκινήσει, μια αυγή που περιμένει να φανεί προκειμένου να δακρύσουν οι δρόμοι της θλίψης και όσα όνειρα έχουν χαθεί θα βρεθούν στο πλάι σου και θα μπορείς να τ' αγγίξεις. Οι σειρήνες θα καλούν ξανά το βράδυ μα το όνειρο θα μένει για πάντα στο σκοτάδι και κάμπιες πολλές θα τριγυρνούν στους δρόμους και θα ψάχνουν νύχτες σκοτεινές με αρουραίους στους υπονόμους. Ποιος ξέρει τι θα σου ξημερώσει πάλι, καθώς η φλόγα του κεριού θα σιγοσβήνει, σε μιας ανατολής τα μάτια θα βρεθείς και ίσως να νιώσεις και εσύ τη γαλήνη. Μα τι ψάχνεις να βρείς οι λύκοι βγήκαν από το σκοτάδι που κρυβόντουσαν χρόνια και χρόνια, καιροί αλλοτινοί περασμένοι βρίσκονται ξαπλωμένοι πάνω στον καναπέ και αναπνέουν δύσθυμα τον μολυσμένο αέρα της βρώμικης πόλης. Μια νέα αυγή λοιπόν θα σταθεί ξαφνικά κοντά σου και το βλέμμα σου θα πέσει πάνω σε εκείνο τον περαστικό που για χρόνια και χρόνια περιμένει υπομονετικά στη στάση του λεωφορείου. Ένα τραίνο που βρίσκεται στη θάλασσα και επιπλέει σου κάνει νόημα να πας να το βρείς και το ολόγιομο φεγγάρι που λαμπυρίζει δε γνωρίζει πως σε λίγο θα έρθει η αυγή. Το νόημα που ψάχνεις ποτέ σου δεν θα βρεις σε μια ζωή αυταπάτη, μα στο κάτω κάτω της γραφής αυτή ειναι η ζωή που μόνος σου διάλεξες να ζεις. Μπλεγμένος σε ιστούς αράχνης, δεμένος σε σχοινιά, της Αριάδνης ο μίτος δεν έχει τέλος και το σκοτάδι σου μοιάζει πιο βαθύ, πιο βαθύ και ακόμα περιμένεις να δεις μπροστά σου το πρώτο της ημέρας φως και ακόμα περιμένεις να φανερωθεί η αυγή.
