Τα όνειρα πεθαίνοντας...

Πάλι μίλησε ο ήλιος και πάλι άστραψε ο ουρανός. Νύχτα παγωμένη χαμήλωσε τα μάτια σου, άνοιξε τ' αυτιά σου και άκου. Άκουσε των πόνο των πραγμάτων, το θλιμμένο τραγούδι της αμυγδαλιάς που περιμένει την άνοιξη για ν' ανθίσει. Μη δακρύσεις τούτη τη φορά. Μην προσκυνήσεις τ' απροσκύνητα. Μη δειλιάσεις ξανά μπροστά στους ματωμένους ουρανούς. Αφού έχεις νιώσει κι έχεις καταλάβει τον πόνο του ανθρώπου.

Σιγή μου όμορφη, σιωπή μου άδεια, να 'ξερες πόσο σε λατρεύω. Στο βουητό της θάλασσας, στον ήχο του ηλιοβασιλέματος, αφήνω την ψυχή μου να βυθιστεί. Μονάχα εκεί νιώθω ίσος και ίσως κι όταν λούζομαι απ' τις σταγόνες της βροχής. Ξέρω πέρασε καιρός, ξέρω πως δεν είναι όπως παλιά μα πίστεψε με πως όσο δύσκολο κι αν φαίνεται εγώ θα προσπαθήσω. Μόνο για σένα λυπάμαι, μόνο για σένα νιώθω πως φταίω. Μα άστα να πάνε, καθένας βαδίζει στο δρόμο του.

Στον αφρό των κυμάτων ταξιδεύουν τα όνειρα μας, ψάχνοντας για νέες πολιτείες. Νέες προκλήσεις, νέες δυσκολίες, νέες λύπες και χαρές. όμως τι είναι η ζωή χωρίς τα παραπάνω; Φαντάστηκες ποτέ τον ουρανό δίχως αστέρια; Τ' αστέρια είμαστε 'μεις λοιπόν, σαρανταπληγιασμένοι ψάχνοντας τον ευκολότερο δρόμο για να καούμε στον ήλιο. Μα κανείς μας δεν θα τα καταφέρει. Γιατί για να φτάσεις να καείς στον ήλιο πρέπει να βρεις τον δύσκολο δρόμο. Να ματώσουν τα πόδια σου από τις πέτρες, να στεγνώσει το στόμα σου από τη δίψα, να σκιστεί το δέρμα σου από την αλμύρα. Μόνο τότε θα έχεις ίσως πλησιάσει τον ήλιο. Και όταν η βροχή θα πέφτει μη προφυλάσσεσαι. Μη ψάχνεις μέρος να κρυφτείς. Παρά μονάχα χαρούμενος να βγαίνεις στο δρόμο και να αφήνεις το νερό να σε μουσκεύει. Στο λέω εγώ που τη βροχή φοβήθηκα και τώρα είμαι βρεγμένος. Που σ' άλλα πίστεψα κι άλλα κινώ να πράξω.

Κι αν όπως κάπου διάβασα ή κάποιος μου το είπε πως ο άνθρωπος πεθαίνει - αλήθεια τι έκπληξη κι αυτή; Ο άνθρωπος να πεθαίνει!- τότε που πάνε τα όνειρα του; Πεθαίνουν και αυτά ή καίγονται στον ήλιο; Βροχή μου λατρεμένη χωρίς να ξέρω σίγουρα, μονάχα από ένστικτο, τούτο μονάχα θα σου πω: Τα όνειρα πεθαίνοντας καίγονται στον ήλιο!

Μη φοβάσαι το σκοτάδι

Μη φοβάσαι το σκοτάδι, κρύβει μέσα του φως και όπως είπε και ο μεγάλος Γερμανός πρέπει να έχεις χάος μέσα σου για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει. Στα ονειροπαλέματα του νου γι' άλλη μια φορά βρίσκεσαι χαμένος. Η εκτυφλωτική λάμψη του φωτός ζαλίζει το μυαλό σου και δεν ξέρεις που θα βρεθείς το επόμενο λεπτό. Σε πόλεις και σε χώρες μακρινές θα ταξιδέψει πάλι η ψυχή σου. Μα το σκοτάδι που σε περιβάλλει θα είναι πάντα εκεί μαζί σου. Στο κάτω-κάτω τι να φοβηθείς; Μέρος του εαυτού σου είναι και αυτό. Ευχή και κατάρα για σένα, μάνα και αδελφή. Μη φοβάσαι το σκοτάδι. Γιατί πράγματι κρύβει μέσα του φως. Ένα φως που δεν έχεις καταφέρει ακόμα να ανακαλύψεις σε λίγο καιρό θα γίνει ο δρόμος που θα χαράξει τη ζωή σου. Τα πιο όμορφα και τα πιο άσχημα γεννιούνται μικρά και αυτά. Και στην πορεία γιγαντώνονται. Το σκοτάδι όμως πάντοτε θα έχει μέσα του τη λάμψη σου και ίσως γίνει αστρόσκονη που θα καθίσει πάνω στο φύσημα του χρόνου. Ίσως να μη μάθεις ποτέ. Ίσως και να ζήσεις όλα όσα ονειρεύτηκες. Ίσως καταραμένος και πληγωμένος να φύγεις και ίσως δοξασμένος. Αλλά πάντα να μην ξεχνάς πως το σκοτάδι κρύβει μέσα του φως. Και τα παραδείγματα πολλά. Και οι ώρες ατέλειωτες. Και η αιωνιότητα θα σε παρατηρεί σαν να είσαι ένας κόκκος άμμου. Μέσα  στο σκοτάδι κρύβονται οι πιο βαθιές σου σκέψεις. Το αν θα αντέξεις να τις κοιτάξεις κατάματα είναι δικιά σου επιλογή. Μα ότι και να κάνεις στο τέλος, ότι και να γίνει, δεν πρέπει να φοβάσαι. Σίγουρα τι θα βρεις δεν ξέρεις σε αυτή τη μάχη των αιώνων ανάμεσα στο χρόνο και την ύπαρξη σου. Μη νιώθεις όμως άσχημα, μη νιώθεις καταραμένος. Η κατάρα σου είναι αυτό που σε οδηγεί να ξεφύγεις από την ασημαντότητα. Είναι αυτό που γεμίζει το είναι σου. Είναι το φως που κρύβεται πάντα μέσα στο σκοτάδι. Μη βλέπεις μόνο όσα φαίνονται, κοίτα και παρακάτω. Αν τραβήξεις την μαύρη κουρτίνα, η θέα πίσω από το παράθυρο του μπαλκονιού είναι εκπληκτική. Και σου φανερώνει όλα όσα δεν πίστευες ποτέ σου ότι θα δεις. Και σου εμφανίζει νέους και άγνωστους για τους πολλούς κόσμους. Μα πίσω από την κουρτίνα βρίσκεται και το σκοτάδι. Αν φοβηθείς να την τραβήξεις δεν θα μάθεις ποτέ, δε θα γνωρίσεις ποτέ τον ονειρικό κόσμο που βρίσκεται από πίσω. Και όπως η νύχτα κάποτε τελειώνει και εμφανίζεται ο ήλιος, έτσι και το σκοτάδι κάποτε θα εξαφανιστεί και θα δεις το φως. Γιατί μην ξεχνάς πως δεν πρέπει να φοβάσαι το σκοτάδι. Όσοι αιώνες και αν περάσουν, όσα χρόνια και αν την πλάτη της ύπαρξης χαιδέψουν, πάντοτε το σκοτάδι θα κρύβει μέσα του φως και το χάος που υπάρχει θα γεννάει αστέρια που χορεύουν.